Bu kitabı lütfen hemen okuyup bitirmeye çalışmayın. Çünkü o kadar özel bir kitap ki her kelimesiyle, her cümlesiyle. Okurken ara ara, "duygularıma tercüman oluyorsun; yıllardır anlatamadığım şeyleri nasıl da güzel anlatmışsın dostoyevski" diye içimden geçiriyordum.
Başlarda karakterlere o kadar sinir oldum ki. Bu kadar kaba, aptal olunmaz dedim hep. Fakat o karakterler böylesine güzel cümlelerin temel sebebi aslında. İnsan yaşanmışlıklarla güzelleşir. Yaşanmışlıkların kötü olması daha da etkilidir.
Kitabı sindire sindire okudum. Her sayfasını 2-3 kere tekrarladım. Hatta altını çizmek için kalemi aldığımda kitabın başlı başına harika olduğunu ve her cümlenin altının çizilmesine kanaat getirdim. Bunun için altını bile çizemedim. Bir miktar zaman geçtikten sonra tekrar o cümlelerde nefes almak istiyorum. Belki aylar sonra çok daha farklı şeyler oluşacak içimde. Ne şanslıyım ki böyle bir kitabı keşfettim. Keşfetmeyenlerin de en kısa sürede keşfetmesi dileğiyle...
