Hayat senfonisinin notası insandır. İnsan aynı bir müzik enstrümanı gibi, kendisine dokunan elin hünerine göre ruhundan başka sesler çıkarıyor. Sevenin, anlayanın yanında aynı insan, bambaşka olup adeta kendisini buluyor. Erbabına denk gelmeli gönül, samimisine, tutkulusuna teslim etmeli ruhu, yoksa ziyan oluyor ömürler. Ve insan en çok “kendi” ruhundan çıkan mutluluk kahkahalarına ve hüzün ezgilerine kulak kabartmalı. Çünkü her insan kendisi için öncelikli ve biriciktir. Telafisi olmayan bir hayatı emin olmaktan uzak, sadece “sanarak” varsayımlarla yaşamak, insan adına yaşarken yapılacak en büyük budalalık olabilir.
~
❝
Bazen nöronların bilgileri öyle bir derine gömüyor ki bir daha asla hatırlamam diye düşünüyorsun. Ama bir gün bir şey görüyorsun ve tüm o anılar gömülü olduğu nöronlardan dışarı fışkırıyor.
❞
~