“Kendi dünyasında”
@gulberojk
“ Ne hüzün sürekli, ne de sevinçler.”
‘Minik Kalplere’ dokunmak
110 okur puanı
Haziran 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
" ... Konuşmasını bitirmemişti . Sinirle broşürü çöp kovasına fırlatıp , " biliyor musunuz , " dedi . " Bence çok soguk ve duygusuzsunuz . Umarım hiçbir zaman engelli bir çocuğunuz olmaz . Muhtemelen onu çöpünüzle birlikte kapı önüne koyarsınız ! "
“Kendini bu temaşaya kaptırıp unutmak her şeyi, yıldızların adlarını saymak teker teker, kalabalıktan uzaklarda, güvende olmak!”
“Günümüzde seyyahların hep acelesi var; telaş içinde, her ne pahasına olursa olsun diyerek geliyorlar, ama gelmek bir yolun sonuna varmak demek değil. İnsan her menzilde bir yere varır, her adımda gezegenimizin gizli kalmış bir yüzünü keşfedebilir, bunun için bakmak , istemek , inanmak, sevmek yeterli.”
Okur Takip Önerileri
Çocukları kontrol edilmesi gereken küçük insanlar değil, güvenilmesi gereken iç dünyası geniş bireyler olarak görmeliyiz. Sahip olmak istediğimiz değil, sahip olduğumuz çocukları yetiştirmeliyiz.
“İnsanlar bir yığın acayip şeyler söylüyorlar. Bazen, koyunlarla birlikte yaşamak çok daha iyi, konuşmaz koyunlar, yiyecek ve su aramaktan başka bir şey yapmazlar. Ya da kitaplar, dinlemek isterseniz size ilginç öyküler anlatır kitaplar.
Ama insanlarla konuşurken durum başka, öylesine tuhaf şeyler söylerler ki, konuşmayı nasıl sürdüreceğinizi bilemezsiniz.”
“Olabildiğince sakin düşünmenin çaresizce karar vermekten çok daha iyi olduğunu arda bir düşünmeyi ihmal etmiyordu”.
“Ne ileri gidebildiğimiz ne geri dönebildiğimiz bir yer orası; kocam bir boşluktan ibaret. Yaşamak için de, ölmek için de geç kaldığımız yer. Zamanın hükmünü yitirdiği durağanlık. Birbirine çok benzeyen sokaklarda yön duygusunu yeterince yaşadığımız kaybolma hissi. Bomboş, hissiz, her yere uzak.”
Bazen insanlara sevgi gösterdiğimizi düşünsek bile sevgimizde samimi olmadıkça bu sadece bir “gösteri”den mi ibaret kalıyor acaba? Seviyor-muş gibi, dinliyor-muş gibi, ilgileniyor-muş gibi… yapmak. Karşımızdaki bunu anlamıyor mu ya da hissetmiyor mu sanki? Belki de en acısı –muş gibi’lerle geçen bir hayat içerisinde bize verilen gerçek sevgiyi, gösterilen gerçek ilgiyi fark etmemek. Olabilir mi?
