''Belki de biraz daha çaba harcasaydın, bu hayatı severdin.''
Okur Takip Önerileri
Yaşamımın kahramanı ben mi olacağım acaba, yoksa bir başkası mı alacak bu unvanı?
Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak bir güç bile bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
Çünkü bir insan kendini sınırladığı ölçüde sonsuzluğa da yaklaşmış demektir.
''İnsanlar nerede? Çölde biraz yalnızlık duyuyor kişi...''
''İnsanların arasında da yalnızlık duyulur.''
Sayfa 98Kitabı okudu
Bu dünya böyledir işte, kimi adam öldürdüğü için katil diye anılır, kimi adı katile çıktı diye adam öldürür.
-Neyi bekleyeceğiz, Zeze?
-Gökyüzünden güzel bir bulutun geçmesini.
Bırakılmış eski bir deniz kabuğu gibi olacak kalıbım. Eski deniz kabuklarına kimse acımaz ki.
Sayfa 136Kitabı okudu
Görünen o ki insan beyninde istenmeyen hatıraları gün yüzüne çıkarmayı engelleyen mekanizmalar var.
Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor. Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor, her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor. Bunun sebebi herhalde, ''Bu öyle olmayabilirdi!'' düşüncesi.
Gençlikte yaşanan zorlukların başarıyla üstesinden gelmek, iradeyi güçlendirip, ruhu bir amaca tutkuyla bağlanmaya iter. Gençliği bir dizi zengin eğlencesiyle harcamak ise, ruhun kötü yanlarını beslemekten başka işe yaramaz. Yoksul genç ekmeğini çıkarmak için çalışırken yaşamın değerini kavrar, içinde merhamet duygusu yeşerir. Emek vererek kazanmak insanı olgunlaştırır.
