Merve
@Kiarostaminincicekleri
İstanbul Üniversitesi - Cerrahpaşa
İstanbul
15 okur puanı
Aralık 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Beynime bir sarkaç gibi vuruyor sorular
Neresinde yanıldık biz bu yaşamın?
Hangi el bozdu büyüyü, hangi yazı
Acılara hüküm verdi, soldan sağa taşarak?
Kalbimde yıllardır kabuk bağladı yaralar
Ödüm kopuyor, bir gün hepsi birden kanamaya
başlayacak diye
1982
Bir kitap okudu
116 syf.
7/10 puan verdi
Okur Takip Önerileri
Çocuklar tekinsizdir, annelerse uçurum;
olur olmaz düşülür
Artık ne mutlu ne de mutsuzum.
Her şey geçip gidiyor.
Bu zamana kadar yaşadığım, soğuk bir cehennemi andıran sözde “insan” dünyasında tek gerçek şey bu.
Her şey geçip gidiyor.
Gerçek korkak mutluluktan bile korkar. Pamuk yün bile yaralar onu. Neşeden bile incinir.
Adem'dim ben ve uzaklık, yeryüzü cennetimdi benim
Ne gereği vardı ağaca doğru yürümenin?
Ne gereği vardı elimi meyvaya doğru uzatmanın?
Ne gereği vardı o akkor yıldıza yaklaşmanın?
Ben çocukluğumu anımsıyorum, ama çocukluğumun dünyasında her şey unuttu beni.
İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu.
Ölümün ötesinde bir köy vardı
Orda, uzakta, kalbimin en doğusunda
Şimdi bana yalnızca
Dertli türkülere duyduğum karşılıksız aşk kaldı.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Epiktetos'un dediği gibi, "Bir cesedi sırtlanmış ufacık bir ruhsun sen."
İnsan dilediği zaman kendi içinde inzivaya çekilebilir. Üstelik insan inzivaya çekilmek için kendi içinden, kendi ruhundan daha huzurlu, daha sakin hiçbir yer bulamaz, özellikle de kendinde inzivaya çekildiğinde ona huzur verecek şeylere sahipse.
Birinin sahip olmadığı şeyi, herhangi birisi nasıl söküp alabilir ondan?