Bu kitapla alakası olmayan düşünceler
Öncelikle tüm bu düşüncelerin Arthur Schopenhauer ile bir ilgisi yok. Kesinlikle yok diyerek keskin bir duyumsamayla ayrık bir ifadenin içine düşemem. Sadece alıntı olmadığını ifade etmek istiyorum. Shopenheuer, dünyanın akılsız prensipler üzerine kurulu olduğunu söylerken ne kadar haklı veya haksız olabileceğini hiç düşündünüz mü? Haklı olduğunu varsayarsak hâlâ süregelen anlamlar ve anlamlandırmalar sarmalında aynı etkiyi hissediyoruz. Gözlerimizi kapattığımızda içinde olmak istediğimiz dünyayı hayal ederiz. Bazen içinde olduğumuz dünyanın bizi ne kadar yansıtıp yansıtmadığını veya çevremizdeki değerli insanlarca anlaşılıp anlaşılamadığımızı düşünürüz. Böyle duyguların içindeyken kendimizi aklımıza gelmeyen, aklımıza gelse bile ifade edemediğimiz duygu, düşünce ve fikirlerin arasında bulmak isteriz. Daha önce duyumsanmış ve aktarılmış bu tür düşüncelerin paylaşılması ve beğenilme arzusuyla beraberinde yeni keşifler yapmaya meraklı bir gözlemci olarak arayışımızı sürdürürüz. Tüm bunların tekelinde gece vakti elimizde bir fenerle okyanustaki dalgaları seyretmekle yetiniriz.
Bak göreceksin nasıl da ayrılmak istiyoruz sonra
Nasıl da kaçmak istiyoruz birbirimizden
Yeniden yeniden yeniden
Yeniden hazırlanıyoruz
Sanki bir güzelliği ödüyoruz
Belki bir güzelliği ödüyoruz
Bak nasıl da sararıp soluvermiş tanrıça kederden
Sen ondan çok daha güzelsin diye.
Okur Takip Önerileri
Geceler geçmiyor ki, ağır ağır kalıyor
Hırçın! Sızıyor camlardan deli
Cücelerse şarkı söylüyorlar mutfakta
Dillerini catallariyla yırtarak
Kandan ve sinirden ürpertirmiş şarkılar
O kadar yakın kalplerimiz birbirine
Ölü bir denizi bile bir tartışmaya çevirdik
Kayalari taş devrine göre ölçtük biçtik
Bir hüzün kaç kişinin hüznü olurdu
Çıkarsak toplamak yerine
Her hüzün başka türlü olurdu
Ne yaparsan yap saati kurma
Öyle dağıldık ki hepimiz
Her günün geçmesi yeni bir gerçek oluyor
Seninle her uzaklık gibi böyle
Ben doğduğum günkü kadarım
Sense bir ölüm sonrası güzelliğinde
Delilik aşk ve bağımlılık üzerine bir felsefi bakış
Delilik, aşık olmakla karşılaştırılabilir. 17. Yüzyılda aşktan hasta olunması deliliğin göstergesi olarak görülürmüş. Aşık olunca aslında bize yabancı olan bir şeyin etkisi altına gireriz bir dünya karşısındakinin dünyasını kazanırız. Ama aşık olmadan önceki kendi dünyamızı da kaybederiz. Dünyamız düşünce ve duyguların işgali altındadır. Ve artık size tanıdık değildir. Onları yönlendirmek neredeyse imkansızdır. Kişi hiçbir şey yapmadan yapamadan artık aşkının oznesine doğru akar ve o kişi artık hayatınızın odak noktası olmuştur. Sizi de kaçınılmaz olarak içine çeker. Teslim olabilir ya da karşı çıkabilirsiniz. Ama bu duyguyu yok sayamazsınız. Yeterince uzun bir süre yok sayarsanız belki hafifleyebilir. Aşık olmak ya da uyuşturucu bağımlılığı elbette delilikten farklılık gösterir. Her ikisi de benliğimiz dışında bir kişi veya şeye yöneliktir ve hepsi bize çeşitli biçimlerde kendi kendimizi kontrol edemediğimizi gösterir. Delilik kendimize olan güvenimizi kaybetmemize yol açar. Sadece kendimiz kendi pusulamız olabiliriz. Ama gösterge yerinde durmadan dönmeye başlayınca hangi yöne yürürsen yürüyelim hedeften giderek uzaklaşırız.
Soruyorsun bir de
Gülüyorsun, gül ya, neden gülmeyeceksin
Ağlayacaksan ağla işte
Bir gülüp bir ağlayacakken böyle sen
Soyulmuş bir dilim ayva yetişiyor gözlerime
Kaynamış suda pembeleşirken
Unutulmuş gibiyim ben. Ve insan
Bir bakıma unutulmuş gibidir
Bilmem ki, nasıl anlatmalı, yalnız bile değilim
Belkide yalnızlıktan
Daha fazla bir şey bu
Unuttum ben kendimi de Stepan
Tragedyalar
Zorlasak mi acaba bizim olmayan
Görünmez bir mutluluğun yollarını
Her türlü acılarla yılmadan
Savaşsak mi geleceği kurtarmak için
Ama gelecek ne Lusin, bilmem ki
Bilsem bile ne çıkar, o zaman da ben neyim?
Günlerden
Evet evet
Doğrusu bilmiyorum
Dalıp dalıp gidiyorum böyle
Dalıp gidiyorum ve dalgınlığımda
Bir duvar, bir de sen, duruşunda güz özellikleri
Dostlar, bütün Dostlar içerde.
Gül Kokuyorsun
Öyleyse dostlar bırakın bu yalnızlıkları
Bu umutsuzlukları bırakın kardeşler
Göreceksiniz nasıl
Güller güller güller dolusu
Nasıl gül kokacağız birlikte
Amansız, acımasız kokacağız
Dayanılmaz kokacağız nefes nefese
Seni unutarak baktığımda bile
Dünyanın her yerlerinden geçiyorsun
Yayılıyorsun kalabalıklara
Yalnız yayılmak mi
Aşkın en büyüğü, en dayanılmaz denir buna
O Mavilik Derdi
Özlenirsin, olabildiğine varsın da
Daha da var oluyorsun gün günden
Olgun bir meyva gibi güleceksin zamanla
Bir kadın da değilsin, bir kişi de değilsin
Bir kuş olsa mavilik derdi buna
Yalan söyleyemem diyen yalan da buna dahil midir?
İki temel yalan vardır: Doğruyu söylüyorum, diyen yalan ve Söyleyemem, diyen yalan. Kendi üzerine düşünen akıl sahibi varlık her iki önermenin de anlamsız olduğunu bilir. Birinci olgu, kendi kendini bilmemenin imkansızlığıdır. Birey kendi kendine yalan söyleyemez sadece kendini unutabilir.
Egemenlik
Halkın egemenliğini tanımadıkları için tahtlarını kaybetmiş kralların adları yazar tarihte: Hiçbiri kitlenin ona verdiği ağırlık olmasa hüküm süremezdi. Filozoflar sinirlenir. Halk egemenliğini devredemez, derler. Onlara şu cevap verilir. Belki devredemez ama dünya oldu olalı hep devretmişlerdir. Krallar halk yaratamazlar ne kadar uğraşsalar da boşuna ama halklar önderler yaratabilirler ve hep yaratmak istemişlerdir.
Zihin üzerine
Kadın zihninin erkek zihninden aşağı olduğunu bilen şu allameye bir bakın hele, varoluşunun büyük kısmını kendisini anlamayacak bir varlıkla konuşarak geçiriyor demek ki...
Özgürleşme üzerine
Halkı aptallaştıran öğrenimsizlik değil, zekasının aşağı olduğuna duyduğu inançtır. "Aşağı olanlar"ı aptallaştıran şey "Üstün Olanlar"ı da aptallaştırır. Çünkü ancak iki zekanın eşitliğini doğrulayabilecek bir benzeri kişiyle konuşan kişi kendi zekasını doğrulayabilir.
Mahvolmuş hayatlar
Mahvolmuş hayatlar
Olağandır
Bilgeler için de
Ahmaklar için de.
Ancak
O mahvolmuş hayat
Bizimki olduğunda,
İşte o zaman
Farkına varırız
İntiharların,ayyaşların,hapisane
Kuşlarının,uyuşturucu müptelaları
Ve benzerlerinin.
Varoluşun
Menekşeler kadar,
Gökkuşağı
Kasırga
Ve
Tamtakır
Mutfak
Dolabı
Kadar
Olağan
Bir
Parçası
Olduklarının.
Depresyonla ilgili küçük felsefi bir araştırma...
Bu bir son, bir koza, dünya içinde bir başka dünya, kardeşlerine acımadan yuvadan iten gukuk kuşunu çağrıştıran düşünceler, aydınlıkta bile var olmaya devam eden gölge, onaylanma, hakîkat, sahilden denize uzanan simsiyah kumsal, her şeyin arasına sızmayı başaran küf, cızırtılar, yok olma, tüm renklerin hepsini yalnızca hatırası kalıncaya dek yutan grilik.. Depresyon, yasa benzer yastan kaynaklanıyor da olabilir. Korku ve üzüntüye de benzer. İnsan bir şey kaybettiğinde ya da kaybetmekten korktuğunda düşerken ya da düştüğünde neler olup bitiyorsa depresyon tüm bunlara verilen isimdir. Yine de tam budur diyemeyiz. Depresyon, gerçekliğin özgün bir biçimde yitirilmesidir. Bizi derinden etkileyen bir olaydan sonra dünyaya farklı bakarız. Aşık olduğumuzda bir dünyamız daha olur. Birisini kaybettiğimizde bir dünyamız daha eksilir ve kendimizi farklı hissederiz. Bir süre bize yabancılaşmış olsa da bu dünyanın içinde kalmayı sürdürürüz. Çünkü köklerimiz ordadır. Kendimizde kalırız. Depresyon tam bu noktada bize kendimizle dünyamız arasındaki bağlantıyı sorgulatır. Kendimizi bu dünyaya ait hissetmemekle kalmaz kendimizi ait hissedeceğimiz güvenli bir yerin var olup olmadığını da sorgularız. Depresyon, beynimize ve hayatımızın anlamına zarar verir. Günlerimizi çürütür. İlk depresyondan sonra ikincisinin gelme ihtimali yüksektir. İkincisinden sonra tekrarlama ihtimali ise daha da yüksektir. Ve depresyon bu şekilde katlanarak hayat döngümüze dahil olur...
Bir kitabı okumayı düşünüyor
1000Kitap'a katıldı.