Rukiye Çankaya
@Rukiyecankaya
Burayı sadece okuduğum kitapları unutmamak adına kullanıyorum. Keyifli okumalar dilerim
Kocaeli
71 okur puanı
Ocak 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
"Merhaba canım.
Mektubun gecikti gene. Belki de ne yazacağını kestiremiyorsun! Oysa adını yazman yeter. Görünce içim aydınlanıyor.."
Yabancı bir gezgini yanlış yola yönlendirip onu orada tek başına bırakmak zalimce bir davranış da, insanın kendi içindeki patikalarda kaybolmasına neden olmak daha masum olabilir mi ?
Birisi üzerime aniden bir tabanca çevirse yüreğim etrafımdaki bunca insanın yüreğinin bir avuç para için attığı kadar atmazdı.
Okur Takip Önerileri
Ben kendimden söz ediyordum. Her gece burada tek başına oturan bir adam...
Bazen okurum, bazen dalar giderim.
Düşünüyorum da, bana neyin ne olduğunu söyleyecek hiç kimsem yok.
İnsan bir şey görecek olsa, sahiden gördü mü bilemiyor.
Dönüp birine, sen de gördün mü, diye soramıyorsun.
Emin olamıyorsun. Ölçüye vuracak bir aletin yok.
Ben burada neler gördüm. Sarhoş değildim. Uykuda mıydım bilmiyorum.
Yanımda biri olsaydı, uyuyup uyumadığımı söylerdi, sorun çözülürdü.
Ama ben bilmiyorum işte.
İyi olmak için, zeki olmak gerekmez. İnsanların iyi olması için akıllı olması da gerekmez. Hatta bazen tam tersi gibi geliyor bana. Akıllı adamların çoğu içten pazarlıklı oluyor.
Felsefe yapmak, kişinin, gelmeyeceğini bildiği birisini beklemesine benzetilebilir.
Onun başına gelen şey, insanın trende geri geri giderken ileri gittiğini sanması, sonra birden gittiği asıl yönü anlaması gibi bir şeydi.
Belki de sürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir.
Tepeye tırmandığımı zannederken aslında bayır aşağı koşmak. Tam böyleydi durum. İnsanların gözünde giderek yükselirken, aynı anda hayat da benden o kadar eksiliyor, ayaklarımın altında çekilip gidiyordu. Madem öyle, ölmeye hazır ol!
Kalbine bir sor,böyle yaşanır mı hiç?
İnsan kendini kolladığı için değil,içinde sevgi olduğu için hayatta kalır.
Bir kederin resmini andırıyor, kalbi olmayan bir yüz.
Gözlerime güneş doluyor sandım yüzüne bakınca.
Bir saat uzak kalsam canımdan, sanki bir yıl gibi gelir, nefret ederek kendi hayatımdan, böyle yaşamak mümkün mü dedim.
İnsanlar en fazla ihtiyaç duydukları şeyleri başkalarına vermeye bayılırlar ben buna bonkörlüğün karmaşıklığı diyorum.