Montaigne erdemle ilgili ilginç bir şekilde, "Erdemin en belirgin cazibesi, verdiği ölümsüz sevinçte yatmaktadır. Onun rolü, her zaman yüce olmasıdır. Erdem, kayalıklı ve zor ulaşılan bir dağın zirvesinde değildir. Ona ulaşmayı başaranlar, tam aksine güzel çiçeklerle dolu, verimli bir ovada yaşadığını söylerler. Korkunun, baskının, memnuniyetsizliğin, karamsarlığın kendinden emin ve uzlaşmaz düşmanı erdemi hiç görmeyenler, bu güzel, muzaffer, ışıltılı, cana yakın, cesaretle dolu tanrıçayı yerinde ziyaret etmeyenler kaybetmişlerdir. Yanlış bir resmini çizerek onu üzgün, geçimsiz, kindar, tehditkâr, aciz göstermişler ve etrafı dikenli çalılarla dolu bir kaya üzerinde tek başına oturup insanları korkutan bir hayalete dönüştürmüşlerdir."
Sayfa 242
Sadece bir kilise vardır.Sevgi Kilisesi.Sadece bir din vardır.Sevgi dini..
“Çoğu tarikat ,mezhep veya din korkuya dayalı kurallara sahiptir .Bir tarikat kurtuluşa ermek için onlara katılmamız gerektiğini söylüyorsa ,bu korkudan kaynaklanan bir tehdittir.
Bir kilise ‘Bunu yememelisin,şunu iç ,bunu giy,şunu yap’ diyorsa denetimini dayatıyor demektir.İster mantıklı bir sağlık önleminden,ister liderlerin egosundan kaynaklı olsun ,bu denetimin maneviyatla ilgisi yoktur.
Yasaklar birer tehdittir.İtaat etmezsek sevginin esirgeneceğini ifade ederler.
Bazı kiliseler ‘Bizler sefil günahkarlarız.İçimizde sıhhat yok.’ diye ilahiler söylerler.İlahiler,mesajları zihne sokmak için güçlü bir yöntemdir ,dolayısıyla bu kiliseler cemaatlerini günaha ve hastalığa açık olmaya ikna etmektedir.
Birine sürekli kötü olduğunu söylediğimizde ,kendi kötülüğüne inanmaya ve buna göre hareket etmeye başlar .Bunu zihnine ne kadar sokarsak o kadar kötüleşir .
Hepimizin taşıdığı ve gelişmesine izin verdiği kötü düşünceleri ,yalnızca sevgi ve kabullenme bertaraf edebilir.
Bize kötü olduğumuzu söyleyen bir dine veya mezhebe aitsek ,gerçekten bu şekilde değersizleştirilmemiz gerekiyor mu diye sormaya başlamalıyız.”
Sayfa 221Kitabı okudu
Osmanlı Diplomasisi ve İstihbarat
Diplomatik görevlerinin yanı sıra, elçiler aynı zamanda usta birer istasyon şefidir. 1716 yılında yazdığı kitabında François de Callieres bunlara “Şerefli casus” (espion honorable) adını takacaktır. Özellikle yüzyılın ikinci yarısından itibaren gittikçe daha düzenli bir şekilde yazdıkları mektuplarında büyük
