Gidiyorsun biliyorum. Küçük ve kırık adımlarla uzaklaşıyorsun yanımdan. Ürkek bir keçi yavrusu kadar sessiz, gidiyorsun. "Kaçar gibisin" diyesim geliyor. Gözlerinde yabancısı olduğum, tanımlayamadığım karartılar dolaşıyor.Buğulu bakıyorsun. Daha önce hiç duymadığım kelimelerle, senin olmayan cümlelerle
Hızlı adımlarla benden önce vapura biniyor orta boylu biri. Alper Sapan’ın boyu uzun muydu acaba?
Yan tarafımdaki genç adam dikkatle denizi izliyor. Okan Pirinç en son ne zaman vapura binmişti?
Bir kadının elinde çay bardağı var. Ferdane Kılıç kahve içmeyi sever miydi?
Füniküler beklerken gözlüklü biri bana doğru yürüyor. Veysel Özdemir’in
"Büyükler de ağlar meleğim ama sesiz ağlar. İçerideki acının sesle tarifi olmaz çünkü."
Sayfa 379Kitabı okudu
“17 Ağustos 1999 acının tarihi.
17 yıl geçti, yoktur bu acının tarifi.
Unutma, bu acıyı kederi!
Allah Rahmet Eylesin.”
Anası ölene öksüz, babası ölene yetim, eşi ölene dul derler. Peki evladı ölene ne derler? Hiç bir şey diyemezsiniz. Çünkü o acının ne tarifi ne adı vardır. Rabbim Adana'da evladını kaybeden ve evlat acısı yaşayan tüm ailelere Sabır versin.
Alıntıdır.
....ağlamanın yetmediği yerde gülmeyle devam edin ediyor... bir ata sözü ...işte bu acının tarifi
Adem Aydoğan
Yekta çökmüş bir vaziyette duruyordu mezarın başında.. Mezar taşına başını dayamış, uzaklara bakıyordu.. Rüzgar esiyor, yapraklar hışırdıyordu.. Yazın ortası olmasına rağmen, sonbaharlık bir hava vardı.. Hava sanki Yekta'nın içindeki acının alevini söndürmek istercesine esiyordu. Gözleri şişmişti ağlamaktan. Aynı zamanda da yanıyordu acıyordu
Zeze'nin Acı'yı Tarifi
Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kestirmek ve dikiş attırmak değildi bu. Acı insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
"Deseydiler acının tarifi nedir?
Ben seni gösterir,susardım sonra."
