Sen, sen olarak yok olmak zorundasın, o zaman gerçek ortaya çıkar. Gerçeğin ne olduğuna dair hiçbir fikre sahip değilsin, rüyalarında bile. Sen gerçek dışısın ve gerçek dışılıkta yaşıyorsun. Rüyalarda yaşıyorsun, uykuya dalmış vaziyettesin. Uyanışın nasıl bir şey olacağını kavrayamazsın.
Yalnızca bir tek şey söylenebilir: Bildiğin hiçbir şeyi
"Gözlerinden, burnunun, üst dudağına düşen fark edilmez incecik gölgesinden öperim canım. Öperim ömrüm. Yaşşa!
Senin, yine senin. "
Sayfa 28 - Kültür yayınlarıKitabı okudu
Emire Nişli Sevgililer Günü'ne Özel...
Sevgililer Günü'nde; günümüz sevgilerinin çok ötesinde yaşanmış, edebiyat dünyasına nam salmış şairlerin ve o muhteşem aşklarının dünyasına yolculuk yapalım istedim. Aşkı derinden hisseden, yüreğindeki coşkuyu, alevi, yalvarışı, yakarışı, adeta mısralara döken her biri eşsiz şairimizin aşk şiirleri ile buluşalım. Şiir aşktır, tutkudur kimi
Tuhaf! Varla yok hiç bir olur mu?
Örneğin ben şimdi varım, yarın yok olacağım.
Bu ikisi arasında fark yok mu? dedim.
Deli, başını çevirdi.
Kahkahayı bastı:
Vay! Sen varsın ha?!
Acaba var mısın?
Sayfa 14
"Gözlerinden, burnunun üst dudağına düşen fark edilmez incecik gölgesinden öperim canım."
yürekte büyümek
Annenin karnında değil de yüreğinde büyümek" Nalân çok farklı dünyaların içindeydi... Sözle yüz ifadesinin arasındaki çelişkilerdeydi beyni.. Bakışların dili, beden dili ve sözcükleri oluşturan harflerin dili birbirleriyle uyumsuzluk içindeydi.
Bu, çocuk yüreğinin dünyasında fark edilebilen bir çelişki miydi? "Annemin karnında değil, beni hayatına alan insanların yüreklerinde büyümek..."
Ferit'in söylediği gibi, "Çiçekler dallarında mı sevilmeliydi" yoksa?.. Bunca mutluluk görüntüsü verebilmek için çırpınan bu çocuğun gözlerindeki buğu, neyin ifadesiydi?...
Sayfa 110 - timaş yayınları
Ahmed Arif Ölümyıldönümü
Ruhun şad olsun Ahmed Arif ( 2 Haziran 1991 )
( Asıl adım Ahmed Önal, Ahmed Arif olarak bilinirim. Yaşamım boyunca hakkı aradım; ezilenin ve güçsüzün yanında durdum.)
Leylim Leylim ile varlığından haberdar olmuştum ilk kez Arif'in. Bende derin izler ve hüzün bırakan okuduğum mektuplardaki muhteşem ve ölümsüz bir aşk hikayesiydi. Karşılıksız, çıkarsız, riyasız bir aşktı Leyla Erbil'e Ahmed Arif'in hissettikleri. Adam gibi "ADAM"dı, yürekten sevmişti kadınını yücelterek sevmişti. Benliğinde, her bir hücresinde, iliklerinde hissetmişti aşkını, sevdasını. Sözlerinde, o muhteşem dizelerinde doyasıya dile getirmişti yüreğinden dökülenleri.
Böyle aşklar kaldı mı ki günümüzde?
Sanmıyorum, kalsa da okyanusun derinliklerindeki bir inci tanesi kadar enderdir diyebiliyorum özetle.
"Ruh eşi" tanımıyla eşleştirdiğim ve varlıkta kavuşamayan, ruhları arafta kalan bu iki özel insanın aşkına mektuplarda bile olsa şahit olmak çok güzeldi. Çok ama çok özel ruhlardı çünkü.
"Ve biz, milyarlarca, aşkın, yalanın, alçaklığın, kahramanlığın; kapıları, kapakları, kuş uçurmaz uzaklıkları ve ayrılıklarıyla, kahrolası yasaklarıyla, bu acayip kaos karanlığında, biz ikimiz! İki müthiş hasret, iki parça can.
~Leylim Leylim~
"Gözlerinden, burnunun üst dudağına düşen fark edilmez incecik gölgesinden öperim canım. Öperim ömrüm. Yaşşa! "
~Leylim Leylim~
Gözlerinden, burnunun, üst dudağına düşen fark edilmez incecik gölgesinden öperim canım. Öperim ömrüm. Yaşşa!
Sayfa 21Kitabı okudu