mübeccel
@anlatmubeccel
bırak duyulsun sessizliğim.
8 Haziran
43 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Azizlerin takıntısı: Hastalığı, hastalıkla iyileştirmeye çalışmak.
Nietzsche bir yerlerde şöyle demişti: “En ağır yükü istiyordun kendin için ve sonunda kendini buldun.”
Kimse Tanrı'ya inanmıyor; tek başına bir monoloğun eziyetinden kaçmanın dışında. Konuşacak başka kimse var mı zaten? Tanrı her tür diyaloğa açık görünüyor ve anlaşılan kederli yalnızlığımızın dramatik bahanesi olmaktan alınmıyor.
Okur Takip Önerileri
Özgürlüğe çölde kalmış bitkiler gibi susamışız.
Bu gece yine ağlar annem. Gizli gizli ağlıyor. Herkes uyuduktan sonra. Ben uyuyormuş gibi yapıyorum.
Ama saçlarım ıslanıyor. O zaman anlıyorum annemin ağladığını. Sesimi çıkarmıyorum. Benim anladığımı sezerse daha çok üzülür belki.
Çerçevesiz gökyüzünü ve tel gölgesiz güneşi sizinle paylaşmak için hemen yazıyorum.
Ölülere yakılan ağıtlar ölmekle kaybettikleri umutlaradır aslında.
Ardıcı susturan sessizlik kadar sabit ve sonsuz ölülerin nabzı.
Ardıcı susturan bu dünyada yürüdükçe kazmıyor avuçlarımıza ölülerin gözleri.
Kör adamın köye inen yolu gördüğü gibi görüyordum geleceği.
Onlar geçmişe aitler. Bunu bir kesinlik olarak belirtmemin giydikleri giysiler ya da makyajlarıyla hiç bir alakası yok. Geçmişe aitler, çünkü ölü yüzler bunlar ve ölü olduklarını da bana bakış biçimlerinden çıkarıyorum.
Tony'nin yaşamı tarihsel olarak geçmişe ait şimdi. Fiziksel olarak bedeni yanıp karbona dönüşerek yeniden yeryüzünün fiziksel sürecine katılıyor. Karbon her tür yaşam biçiminin önkoşulu, organik dünyanın yaşam kaynağıdır. Kendime bunlardan söz etmemin nedeni, gösterişli bir ölümsüzlük simyası icat etmek değil, ölüm tarafından bıkmaksızın didik didik edilen şeyin kendi zaman görüşüm olduğunu kendime anımsatmak kaygısı.
Öykülerin başladığı yerdir burası: Geceleyin dogmaları aşırıp bazen inanç olarak geri veren bu yıldız bolluğunun desteğiyle başlar öyküler. Yıldız kümelerini ilk keşfedip onlara ad ve renler öykücülerdi.
Bir avuç yıldız arasına düşsel bir çizgi çekince, kimlik ve birer imge kazanıyordu yıldızlar. Çizgiye işlenmiş yıldızlar bir anlatıya işlenmiş olaylar gibiydi. Yıldızların küme oluşturduğunu düşlemek kuşkusuz ne yıldızla ne de onları çeviren kara boşluğu değiştirdi. Değiştirdiği şey insanların geceleyin göğü okuma biçimiydi.
Hayat denilen şeyi yitirdim; bıraktım; elden gitmesini istedim. Benden sonrası tufan! İsteyen yazdığım kağıtları okusun, isteyen sittin sene okumasın. Benim için aciliyet kazanan yazma ihtiyacı dolayısıyla yazıyorum. Muhtacım buna; eskisinden de çok.
Ama bil ki, kan kaybeder gibi kelime kaybettim.
İnsan insan oldu mu, acı çeker. Bunları anlaman, senin insan olacağını gören Babanın gururlu üzüntüsü ile üzüntülü gururunu anlamlı kılmıştır sana.
