“ ‘Güç ve şiddet ölmez’ derdi annem, ‘kurbanların kanı zalimin ölmesine müsaade etmez. Aralık bırakılan ve katili boğana kadar gittikçe daralan bir kapıdır o.’ “
.
Yer Suriye. Üç kuşak ve tek hikaye: Değişim.
.
‘Sözcüklerin silahları durduramayacağını biliyorum ama sessiz kalmak da utanç verici’ diyen bir yazar Halid Halife. Ve utancı öyle iyi yazmış ki, kendi utancı kalmayana dek.. Dinin kullanılmasını, bir toplumunun giderek acılara gömülmesini onlarca karakter üzerinden anlatıyor..
Kitabı bir nefeste okumuş gibiyim. Fazlasıyla dağınık olmasına rağmen (dağınıklık dediğim ise zaman atlamalarının aniden olması ve değişkenlik göstermesinden)
Kendisinden kısaca bahsedilen karakterlerde bile nokta atışları yapılmış.. 50 yıllık bir sürecin panoraması ‘Bu şehrin mutfaklarında bıçak yok’. Canımı yaktı pek çok sayfa, Sevsen’e sevme derken kardeşi Reşit’e gitme Irak’a dedim.. Ve son sayfayı çevirdiğimde daha aydınlık günler diledim, kitaptaki her bir yüz için, bir ülke için, yitmekte olan her ülke için..
.
Şunu unutmamak gerek: Suriye bir zamanlar şu an olduğu gibi değildi. Başkan Babaları oldu, partiye tapanları, büyük sözler eden şeyhleri sonra da silahları.. Şimdi ise Halep eski Halep’i hatırlamıyor...
.
Hümeyra Rızvanoğlu Süzen’in çok sevdiğim çevirisi, Burak Tuna’nın ‘tam da kitaba uygun’ dediğim kapak tasarımıyla
