Gündeliğin akışında böyle anlık çarpışmalar, hesaplanmış karşılaşmalar, rastgele kesişmeler, beraberliklerine bir hikâye derinliği katar, içinde yaşanılan ânı mutluluğun kendine özgü ışıltısıyla parlatırdı. Ayrılık sonralarında hatırladığında insanın içini en acıtıp yakan da ne yazık ki bir zamanlar insanı çok mutlu etmiş olan bu anlardı. Yaşamın, verdiğini geri alması demekti bu.
Sayfa 125Kitabı okudu
Her şey ölçü meselesidir.
Karantina, halka rağmen halkı eğitip onlara kendi kendini koruma hünerini öğretme işidir.
Tarihi hikayeler, ne kadar romantik iseler, o kadar doğru değildirler ve ne kadar doğruysalar, ne yazık ki o kadar da romantik değildirler.
Sokaklara felaket havasını veren asıl şey okulların kapanmasıydı.
İnsan felaketin daha
Anlık sorunlara o denli odaklananlar, gözlerinin önündeki basit gerçekleri göremez.
Bir anlık yaşamı kalmış kişinin artık gizleyecek bir şeyi yoktur.
Demem o ki, beni biraz anla… Öpüyorum bütün esmerliğinden, omuz çukurundan, alnının tam ortasından, kaderine teğet geçsin dudaklarım. Bir gün benimle de dans et istiyorum. Sadece sus ve dans et. Soru sorma, bırak bütün acemiliğimi ayaklarına basarak atlatayım. Sen öğret bana gereken bütün figürleri. Avuç içim avuç içinle birleşsin. Sonra öpeyim avuç içini, huzuru garantilerim, anlık da olsa… Beraber Niğde gazozu içelim seninle, ayaklarımızı uzatıp Küçük Prens’i okuyalım ne de olsa “İnsan üzgün olunca gün batımının tadına daha iyi varıyor.” Biz üzgün olmayalım ama. Berecebilirsem şayet, tırnaklarına oje sürmeyi öğret bana, uğur böcekleri konsun parmak uçlarına. Öyle süper güçlerim yok benim. Yorgun bir günün ardından ayaklarına masaj yapabilirim, sana bilmediğin hikayeler anlatırım,- inan bana hepsini uydururum- , sırf sen istiyorsun diye aptal bir diziye sabredebilirim yüz yirmi beş dakika, saçlarına fön çekebilirim, bigudilerini saçlarından seni incitmeden çözebilirim, sigaranı yakabilirim kirpiklerini tutuşturmadan…
Falan filan işte…
Neyse canımın içi, bitirmem gerek. Niçin bitirmem gerek onu da bilmiyorum. Sadece uzamasını istemedim. İstersen daha da uzatırım. Hatta sen bir kitap bile olabilirsin farkında olmadan…
Kendine iyi bak, benim için.
Eyvallah.”
En büyük desteği alabileceğimiz şey, her anda tümüyle mevcut olmak anlamına gelen dikkatliliktir.
Zihin merkezlenmiş haldeyken, dünyanın adaletsizliği ya da dostlar, arzular ve üzüntüler hakkında hikâyeler uyduramaz. Bu hikâyeler ciltler doldurabilir, ancak dikkatli olduğumuzda bu sözlü ifadeler kesilir. Dikkatli olmak, başka hiçbir şeye yer bırakmamacasına bu anın içine dalmaktır. Ne yaparsak yapalım, ayakta duruyor, oturuyor ya da uzanıyor, zevk ya da acı duyuyor olalım, anlık olanla dopdolu, yargısız farkındalığı, "sadece bilme" halini koruruz.
AYYA KHEMA
Adam karısını öldürmek istiyor, ama sonunda bir kâbustan uyanıyor ve adam bunun çocukluğunda başına gelen kötü bir olaydan kaynaklandığını anlıyor. Bir anlık anımsama, bu kadın düşmanlığının, ahlakı bozuk bir mürebbiyenin ona korkutucu hikâyeler anlatması yüzünden kişiliğinde yerleşen kusurlardan kaynaklandığını gösteriyor.
Bir anlık yaşamı kalmış kişinin artık gizleyecek bir şeyi yoktur.
Sayfa 7 - ithaki YayınlarıKitabı okudu