Muhabbet daha cezbedici :)
İklimi için cennete, muhabbeti için cehenneme gidin.
Bu Kitabın Kısa Öyküsü
Haziran 1990. Bir yaz gecesi Ankara'da dostlarla "rmuhabbet sofrasında" toplanmıştık. Laf lafı açtı ve konuşmamız Behçet Aysan'la yıllardır konuşup bir türlü gerçekleştiremediğimiz ortak çalışmalar üzerinde yoğunlaştı. Karşılıklı çeviriler üzerinde mutabık kaldık. Furuğ'dan başlayalım dedik. Aynı yıl ekim ayında
Ergenliğe giren erkeklerin tek muhabbeti
Jimnastikten sonra, soyunma odasında Ville, Oscar, Tobias göz ucuyla birbirine ve diğer arkadaşlarına bakıyor.
- Kiminki daha büyük, kimin kılları çıktı... İşte bu gibi şeyler bilinir diyor Ville. Benim ilk kıllarım çıktığında çok sevindiın. En son kılsızlardan olmak hiç hoş değil.
Tobias kimin kılı çıktı, kimin çıkmadı bunlar tez duyulur diyor.- Herkesin çüküyle bir biçimde dalga geçilmiştir. Sona kalmak
kötü bir şey. Çok kez şakayla takılınır. Ama yine de kılı çıkmışların her gün kılsızlığın üzerine konuşması çekilir değil.
Üçü de kızların erkeklerin çükünü düşündüğüne inanmıyor.- Ama çükümün etrafında kıl çıktığında garip bir şey oldu diyor Tobias: Sınıftan bir kız beni kutladı... Tabi soyunma odasında beni gören erkeklerden duymuş. Dedikodu bu kadar hızlı yayıldığına göre belki bir parça ilgileniyorlar.
Oscar ve Ville çüklerini ölçmüşler. Tobias ölçmemiş.
- Niçin ölçtüm bilmiyorum
diyor Ville. Sağda solda şu
kadar olmalı diye konuşulup
durulur. Ama 12 yaşında
birinin çükü kaç santim olmalı
bilmiyorum. Biri 12 parmak büyüklüğünde çüklerin olduğunu söyledi. Bir parmağın ne kadar olduğunu öğrendiğimde
çüş dedim, yani atılır da ... bu kadar atılmaz. En azından benimkinin çok çok üstünde.
Sayfa 29 - ChiviyazilariKitabı okudu
Aşkı
Bir kitabı okurken uyuya kalmanın huzuru, az ama öz eşyanın gerçekliği, o elli kuruşluk kahvehane çaylarının muhabbeti, martılarla paylaşılan simitin tadı, rüzgarın getirdiği komşu teyzenin gözleme kokusu, bahçede düştüğü için dizi kanayan küçük kızın ağlaması gibi basit ama içten yaşamak lazım...
Eyvallah...
Naciye Sultan'ın Enver Paşa'ya yazdığı, 1919, 2 Kânûnısânî [Ocak]
336 (1920), 14 Kânûnısânî 336 (1920) tarihli mektuplarda:
“Bana gel diyorsun, fakat düşünmüyorsun ki, yaşadığım
muhit eski İstanbul değil. Bir cehennemdir. Muhakkar, metruk
bir kadının yardımcısı Allah'tan başka kimse olamaz. Zamanında
bana tapan insanlar, şimdi beni tarassutla
1
Hafif bir karın ağrısı geçirdiği için "hasta olduğu" söylentisi, o bildiremese de ailesine kadar ulaşmış . Gazetelere bile geçmiş. Bundan, hayli şikayetçi. 15 kasım tarihli mektubunda Seniha'yla dertleşirken "dalgasını geçmeden" edemiyor: Sizin kabahatmiz yok (ama) hastalık konusu artık "kabak tadı" vermeye başladı.
