Cesur Yeni Dünya
Benim Adım Kırmızı
Nietzsche Ağladığında
Entrika saraylar dedikodular
Merhaba, 
Stendhal in daha önce 
Kırmızı ve Siyah kitabını okumuş ve genel olarak beğenmiştim. Fakat 
Parma Manastırı için maalesef bunu söyleyemeyeceğim.
Bunun sebebine gelecek olursam bence eserin ana kahramani fabrizio tam bir dangalak. Hayatan ne istediğini bilmeyen hatta hayatı bile bilmeyen avare, ayran gönüllü, bomboş birisi. 
Fyodor Dostoyevski nin 
Budala si bile Parma Manastırı nin fabrizio su kadar budala değil. İkinci ana karakter diyebilecegimiz fabrizio nun halası düşes Angelina (gina) nin da ondan altta kalır yanı yok. Hatta bana göre eserde yer alan hemen hemen tüm karakterler sanki aptal romantik komedilerden fırlamış kadar basitler.
Saraylar etrafında geçen entrikalar, envai çeşit arkadan iş çevirme, aldatma ne ararsanız mevcut. Eserde, dindar olduğunu belirten, ağızlarından dini düşürmeyen, gururlarinin her şeyden önce geldiğini söyleyen soylular; birbirlerini aldatma, neredeyse zorla ırza geçme, başkalarından çocuk yapma gibi olayları gayet rahat ve olağan bir şeymis gibi yapabilmekte.
Bazı yorumlarda yazarın eserde dönemin sosyal yaşamını, soylu sınıfı, kilise ve iktidar anlayışını ustalıkla hicvettigini okudum. Ama ben eseri okurken bu hicivden ziyade belirli bir dönemde budala bir ana karakter etrafında şekillenen gayet basit, yüzeysel ve fazla tesadüfi bir olaylar dizisi okuduğum hissine kapıldım.
Ben eserden pek keyif almadım. Ya da eser bana hitap etmedi. Parma Manastırı en fazla vasat diyebileceğim hatta vasat altı bir okuma deneyimi sundu bana. Bazı yorumlarda eserin çok karışık olduğunu okudum. Bence eserin dili akıcı ve çok karışık değil. Zaten karakterimiz çok fazla sayıda değil biraz da unvanlarına dikkat edince kimin kim olduğu rahatlıkla anlaşılıyor.
