Okuma grubumun davetlisi olarak çağırdığım şairin bu ilk kitabını beğendiğimden sayfama koyuyorum. Sayfa sayısı az, fakat gerek kaybettiği annesinin gerçek oluşu gerekse taşrada yaptığı öğretmenlik esnasında tanıştığı doğaya ve Bosna-Afrika bölgelerine duyduğu ACILARIN betimlenişi etkiledi beni.
Şiir; hayata bir sis bulutu yahut buzlu cam ardından bakabilmek, hep ana renklerin peşinde olabilmek, dünyaya alışmadan ve belirsiz bir ritimle (müzik) yaratabilmektir. Şair dediğin yaşama hayranlık duymalı, küçük Tanrıları değil halka ekmeğini veren olmalı ve gerektiğinde tek kelimeye dünyaları sığdırmalıdır. Bu yüzden şiir yazabilmek, edebiyat sanatının en zoru olarak kabul edilmiştir.
Genç yazarımız; küçükken belki düşlemediği ama sonraları keşfettiği yeteneğini, pek çok dergide yayımlatmayı başardığı şiirleriyle günden güne pekiştirmiş. Bu ilk şiir kitabını ise, tam 7 yılda (şu an 31 yaşında) oluşturmuş. Mutluluktan fotoğrafa kar yağması, portakal büyüklüğünde sevinç, içinde bir alfabenin uzunluğu, zürafaların boynundaki umut, şiir ve bahçenin ortak kökünü bellemek, pansuman yerine şiiri seçmek ve kuşların desensiz elbiseler giymesi gibi güzel benzetme ve tasvirlerle dolu dizeleri, kısa bir mola verdiğinizi düşünerek okuyun...
