Dün geceyi kalbimiz mahzun, içimiz öfke, gözlerimiz gözyaşı dolu geçirdik Müslümanlar olarak...
Aslında her asırda Müslümanların yaşadığı durumun aynısını yaşadık...
Kâfirlere karşı savaşan hak tayfa yeryüzünde hep vardı.
Batıla karşı dimdik savaşan, o hak tayfaya ulaşamayan, imkânları olmayan bizim gibi çaresiz Müslümanlar da hep oldu. Biz ilk
Sultân’ül Vâizîn Tahir Büyükkörükçü Hocaefendi Rahmetullahi Aleyh
O cemaatini çok severdi…
“Sizler benim gözbebeğim, ruhum ve kalbim mesafesindesiniz.”
Korkutmazdı; ümit verirdi…
“Hocalar cemaatını korkutmaz eğer korkutursa allah korkutur, hocalar ümit verir!”
Bazen efkarlanırdı…
“Efkarlıyım bazı şeyler de aşırı gidiyorsam kapu caminin muhterem cemaati aziz kardeşlerim beni affedin!”
Daima birlik çağrısı
Yüreğime kör düğümler atıldı,
Çözemedim, çözülmüyor Sultanım,
Yıllar yılı kaderimin hükmünü,
Bozamadım, bozulmuyor Sultanım.Yollarıma tuzak konmuş bir kere,
Güvenim yok haftalara günlere,
Zamanın tesbihi saçıldı yere,
Dizemedim dizilmiyor Sultanım.Bu bendeki 
Dilaver Cebeci çölün suya çağrısı,
Fecir vakti yıldızların ağrısı,
Bu diyarlar güzel ama doğrusu,
Gezemedim, gezilmiyor Sultanım.Barış umdum şu yılların kaçından,
Kan döküldü bulutların saçından.
Gök mâviyi, gün ışığı içinden,
Süzemedim, süzülmüyor Sultanım.Sana dert dökmeye yetmiyor bir gün.
Kâğıt bile mısralardan tedirgin.
Vakit gece, kalem hasta, göz yorgun,
Yazamadım, yazılmıyor Sultanım
Kurtuluş Çağrısı
Gözlerimde ilkçağ insanının tedirginliği var.
Nice mevsimler harcadım erdem uğruna.
Bâbil Kulesi’nde mahkûm duygular
Çakmaz sokaklarda çarptım dert duvarına:
Gel beni kurtar…
Tüm Anadolu yüklü mahzun bakışlarım,
Acımı göçmen kuşlar taşır gagalarında
Atılan ilk kurşuna tutsak saçlarım
Bin yıllık mahkûmum Roma zindanlarında:
Gel beni kurtar…
Şevket Bulut
𝙺𝚊𝚑𝚛𝚊𝚖𝚊𝚗𝚖𝚊𝚛𝚊𝚜̧’ı𝚗 𝚂𝚘̈𝚣𝚞̈
𝐄𝐝𝐞𝐛𝐢𝐲𝐚𝐭 𝐘𝐨𝐥𝐮 | s.74
Okumak Üzerine
"Ya", "Aynen", "Mesela", "Yani"... Ne zaman bu kelimeler dilime pelesenk olsa okumaktan ziyadesiyle uzaklaşmaya başladığımı farkediyorum. Ya da hayata dair yaşadığım olaylarda kendimi yalnız hissettiğimde bana insan olduğumu hatırlatan roman karakterlerini ihmal ettiğim geliyor aklıma. Hatta bazısı bir roman karakterinden öte can yoldaşım. Dostoyevski'nin "Kumarbaz"ında masada yancıydım, Knut Hamsun'un "Açlık"tan kıvranışını az ilerdeki banktan izleyen adamdım. Köpeğim olursa adını Buck koyacak kadar çok sevmiştim Jack London'ın "Vahşetin Çağrısı"nı. Ya "Martin Eden"? Gittiğim yolun yanlış olduğunu söyleyen, ve bunun bedelini hayatını kaybetme pahasına bana gösteren "Martin Eden" gibi dost nerde bulunur söyleyin bana... "Oblomov" kadar tembel olduğum gerçeğini yadsıyamadığım çok vakitlerim oldu. Gözümü dünyaya açtığım topraklarda, Çukurova'da zalim "Abdi Ağa"ya İnce Mehmed ruhuyla karşı gelen Yaşar Kemal'i yalnız bırakmak olur mu hiç ? Daha sayamadığım niceleri... Aşkın, sevginin, ihanetin, gülmenin, gücenmenin, yaşam mücadelesinin, ıstırapın, iyiliğin ve kötülüğün kısaca hayata dair her şeyin yaşandığı bu dünyada kitaplara bir kişisel gelişim nesnesi gibi baktığım zamanlardan utanıyorum... Varsın "Ya", "Aynen", "Mesela", "Yani" diyeyim, bunca şeyin yanında bu da dert mi?!!! İşte benim "Yeraltından Notlar"ım.... / ✏️✍️Hüseyin Figen
Yeraltından Notlar 
Açlık 
Kumarbaz 
Martin Eden 
Vahşetin Çağrısı 
İnce Memed 1 
Oblomov 
Fyodor Dostoyevski 
Ivan Turgenyev 
Yaşar Kemal 
Jack London 
Knut Hamsun
Aksada en ağır yükleri sırtına yükledi Filistinli kardeşlerimiz..
Ağızları oruçlu kalpleri dualı kulakları ezan sesli insanlar bir gün ansızın savunmasız bombalandılar bir tarafta bombalar bir tarafta savunma aleti inanılır gibi değil ama gerçek olan taşlar ile karşılık verdiler...
Mescidi Aksa imamı höpörlörü aldı eline ağlaya ağlaya yardım