Umutsuz Bir Şarkı
Beni çevreleyen geceden fırlıyor hatıran.
Irmağın inatçı şikayetiyle birlik deniz.
Terk edilmiş rıhtımlar gibi şafakta.
Yalnızca seyretmek bile bir terapi sayılırdı. Bu, uzun zaman kendi evinin duvarları dışındaki yaşamı görememiş biri için, insan acısı hakkında eğitim ya da yeni, hatta biraz da korkutucu bir tecrübe sayılırdı. Bunun ışığında, şimdi önümde duran yeni yaşam görüşü yanında Lourdes'te gördüklerim sadece bir gölge halini alıyordu. Bu, varoluştu; önsezilerin doğru çıkmasıydı. Lourdes'te karşılaştığım özürlülerin hepsi yetişkindi, hepsi büyük adam ve kadınlardı. Bazılarının kendileri kadar büyük acıları vardı ve elbette onlar arkalarında mahvolmuş yaşamlarından başka hiçbir şeyleri olmayan, ama sıkıntılarını kabullenmiş insanlardı. Burası farklıydı; burada mantık filan yoktu. Yalnızca umutsuzluk; çarpık küçük gövdeli, şekilsiz kafalı, bazıları yerde birbirine sokulmuş, yerlere ve odaya öylesine fırlatılmiş boş çuvallan anımsatan hareketsiz ve durgun kıvrılmış bebeklerin umutsuzluğu vardı. Diğerleri küçük vücutlarından sanki bir elektrik akımı geçiyormuş gibi sert ve sürekli hareketlerle sarsılan, sürekli titreyen, hareket eden ve ani refleksler veren küçük elleri kenetlenmiş, bacakları bükülmüş ve adeta birbirine kilitlenmiş, başları yana doğru yatmış haldeydi. Birden çocukken nasıl göründüğümü fark ettim.
Sayfa 137 - Nemesis Kitap
Şimdiden bir gölge uçmakta Azorların üzerinde
ve göğsün, titreyen bir bomba sanki.
Eğer yaşanan anla ittifak yapmışsa ölüm de,
o zaman ona parıltılarla yaklaşan hedef olursun sen de.
Sayfa 138
İncinmiş ve mağdur olanlar der ki: "Güzellik şefkatli ve naziktir. Kendi ihtişamından yarı mahcup genç bir anne gibi dolaşır aramızda."
Yorgun ve bıkkın olanlar der ki: "Güzellik tatlı fısıltılardan oluşur. Ruhumuzda konuşur. Sesi sessizliklerimize teslim olur, gölge korkusuyla titreyen zayıf bir ışık gibi."
Sayfa 40Kitabı okudu
