Okumayı bitirdikten sonra bile bana hala mafyalı, çeteli rüyalar gördükten kitap olmuştur kendileri. Öncelikle söylemeliyim ki gazeteci Adnan’ı Başkomiser Nevzat’tan daha çok sevdim. Nevzat karakteri bana itici geliyordu. Müfit’in söylediği gibi Adnan’ın vurdumduymaz, hayatı dalgaya alan tavırları onu çok sempatik kılıyor.
Eser, Susurluk Davası gibi yaşanmış bir olaya da değiniyor. Romanlarda gerçek olaylar üzerinden yapılan kurguları çok seviyorum. Bana yazılan eserin konusunun havada kalmadığını, yaşanan olaylarla alakalı araştırma yapıldığı izlenimini veriyor. 
Orhan Pamuk 
Amin Maalouf gibi yazarlar da bunu romanlarında sıklıkla kullanıyorlar.
Kitabın en çok eleştirilen yönü ise karakterin kendi kendine konuştuğu kısımlar olmuş. Gerçekten de çalkantılı ve çelişkilerle dolu bir ruh hali var, başlarda sıkıyor ama sonra alışıyorsunuz.
Polisiye sevenlere tavsiye olunur.
Kitaplığın bir köşesinde kendi haline eskiyen bu 
Elçi kitabına bir şans verdim. Dışarıdan bakıldığında dini bir kitapmış gibi gözüksede aksine polisiye romanıymış. İçerisindeki ruh hastası olan seri katilin dinlerle bir bağlantısı olduğu için kitaba bu isim verilmiş olsa gerek…
Romanın ilk sayfaları beni içerisine çekmeyi başardı fakat sonraları benim için klasik bir basit polisiye romanına dönüştü. Keşke ilk 100 sayfasından aldığım keyfi diğer kalan sayfalarındanda alsaydım.
