Kitabı okurken bir çocuğun anne babasızlığını, onlara olan hasretini, dışlanmasını, sevgisizliğini öyle hissettim ki bir an insanlardan nefret ettiğimi düşündüm. Ne zaman ki bambaşka bir dünyaya ait olduğunu anladı, çevresi ve hayatı değişti o zaman rahatladım. Filmleri de izlediğimden belki de ama her cümle beynimde film gibi oynuyordu. Birçok detaya filmde yer verilmemişti ve hatta bazılarına yanlış yer verilmişti. Okurken bir o kadar da onlara şaşırdım. İkizlerin bir çok olayında kendimi gülerken buldum. Herkesin bildiği bir şey evet ama söylemeden geçemeyeceğim: kitap filme dönüştüğü zaman çok şey kaybediyor. Umarım filmleri izlemiş ama kitapları okumamış olanlar kitapları okurlar ve hatta ikisini de henüz yapmamış kişiler varsa önce kitabı okusunlar.