_Binbir Gece Masalları'nı anlatan, Şehrazat’tır.
_Eski zamanlarda Hint ve Çin diyarlarında hüküm süren Şehriyar ve Şahzaman adlı iki kardeş hükümdar, eşleri tarafından aldatılmışlar. Bu olayların etkisiyle Şehriyar, kendi ülkesinde, her gün bir kızla evlenip ertesi gün onu idam ettirir olmuş; bu yüzden vezirin güzel, bilgili ve akıllı kızı
“Allah Beni Yaratırken Bana mı Sordu?” (Doç.Dr. Ahmet Emin Seyhan)
"BİLGİ PAYLAŞTIKÇA ARTAR, FİKİR PAYLAŞTIKÇA GELİŞİR"
“Allah Beni Yaratırken Bana mı Sordu?”
Allah Teâlâ ile kul arasındaki ilişkiyi “kral-köle ilişkisi” gibi zanneden ve öyle göstermeye çalışanların yanıldıklarının en bariz ifadesi işte “sapkın bir kulun çok rahatlıkla yukarıdaki cümleyi kurabiliyor ve Yüce Yaratan’a meydan okuyor”
Güzeldin, akıllıydın, neşeliydin, kendini bile bile ve bir hiç uğruna harap ediyorsun...
...
Böyle öleceğimi bilseydim tek parmağımı bile oynatmazdım.
Hayatım önümdeydi, kapalı, saklı, bir çanta gibi. Gelgelelim içinde olanlar daha bitmemişti. Bir an hayatımı yargılamaya kalktım. Kendi kendime
_Kanatsız uçmaya kalkışma!
_Ham, pişkinin halinden anlamaz; öyle ise söz kısa kesilmelidir vesselâm.
_O, kırmızı güldür, sen ona kan deme. O, akıl sarhoşudur, sen ona deli adı takma!
_Hakiki olan vaadleri gönül kabul eder; içten gelmeyen vaadler ise insanı ıstıraba sokar. Kerem ehlinin vaadleri görünen hazinedir; ehil olmayanların vaadleri ise
_Sık ve çok gülmek, zeki insanların saygısını ve çocukların sevgisini kazanmak, dürüst eleştirilerin takdirine layık olmak ve yanlış arkadaşların ihanetlerine katlanabilmek, güzelliği takdir edebilmek, başkalarındaki en iyiyi bulabilmek, sağlıklı bir çocuk, bahçelik bir arazi ya da daha iyi duruma getirilmiş bir sosyal durum yoluyla bu dünyayı
200
200. gün... Hayatımın en kötü 200 günü. Bunun böyle olması çok olağan dışı bir şey değil. Bana eğer bu ayrılıktan önce "ayrılık olursa nasıl olur" diye sorsaydılar, hemen hemen şu anki gibi bir durumu tarif ederdim. Yani beklenti dışı bir şey yok. Bu süreç ne kadar sürerse, bu günler de 201, 202... diye devam eder. Tabii ki de umut
Deniz’in Günlüğü 2
-Sevgili Defne, eğer ben öldükten sonra günlüklerimi okumak istersen, artık böyle sana seslenir gibi yazıyor olmama şaşıracaksın tahmin ediyorum. Doğru mu bildim? Şaşırma… Farkında olmadan, nefes alan ve yaşadığım her anı aklına kazıyan, bir günlüğe dönüştün sen benim için. Eskiden günlük tutma sebebim, konuşacak kimsemin olmamasıydı. Hatırlanacak elle tutulur pek anım olmadığından  günlük tutmak da anlamsızdı benim için. Hem, öldükten sonra her şeyi hatırlayacağımı söyleyip duruyorsun. Orada günlüğü ihtiyacım olmaz değil mi? O yüzden artık kalan her günümü senin için kaydedeceğim. Ardımda bıraktım tek kalıcı hatıraya… Tek arkadaşıma…
-Sevgili Defne, bugün ağrılarım arttığı için sürekli uyudum. Uykumda bile, senin beni koruduğunu bilerek… Rüyalar gündelik hayatlarını İzdüşümüdür değil mi? Benim rutin hayatım senden önce öylesine boştu ki, rüya bile görmezdim. Ama artık rüyalarımda seninle koşuyoruz, eğleniyoruz, hatta kalabalıkların arasında rahatça yürüyoruz… Biz uyurken ruhumuzun gezintiye çıktığı da söylenir. Artık kalabalıktan korkmuyor muyum acaba? Yani en azından rüyalarda… Bence öyle. Bedenim giderek güçsüzleşirken ruhum sayende giderek özgürleşıyor. O kadar minnettarım ki sana…
-Sevgili Defne, seni ağlarken gördüm bu sabah. Neden ağladığını sormaya çekindim. Sebebi nedir bilmiyorum ama, canım çok acıdı. Keşke senin bana yaptığın gibi ben de seni neşelendirebilsem. Keşke hep o özlemini duyduğun ve Yaratacağına emin olduğum kendine ait dünyaya seni sırtımda taşıyabilsem. O kadar isterdim ki… Sen hep gül Defne. Gülümsemen yeni dünyan olsun.
