Varken "iyi ki varsın" diyebilmek....
Bu uygulamayi çoğu zaman içimi boşalttığım bı sayfa gibi görüp, elimden geldiğince üzeri örtülü cümlelerle kendime,zamana bı iz bırakıyorum
Ama bugün, 'derdim bendeki saygınlığını kaybeder' düşüncesini atıp.
Sadece bir kişinin sonuna kadar okuyup bı hatırlatmaya vesile olması niyeti ile perdesiz yazacağım.. acının edebiyatını yapıp
İyileşiyorum..
Neyin varsa kaldırıp çöpe attım saçlarımı kestirdim hemen sarıya boyattım birtanem diye kaydetmiştim ya hani telefonuma sildim derhal herkes gibi adını yazdım. Sensizlik bana çok iyi geldi ne kadar da ihmal etmişim kendimi umrumda değil iyi ki bitti omuzlarımdan koca bir yük gitti çoktan alıştım yokluğuna inan ki ..
Attım kendimi sokaklara dokundum sarhoş yabancı ellere üstelikte hiç pişman olmadan ama halimden hiç memnun kalmadım .
Aslında iyiyim gerçektenbir kere özgür hissediyorum carpraz yatiyorum yatakta oh be diyorum her şey tamamen benim artık canım ne isterse onu yapıyorum ama bazen bilhassa akşam olurken bir tuhaflik olmuyor değil sizliyorum, özlüyorum resimlerini atamıyorum mesela bakamıyorum kızıyorum çok kızıyorum üzmek istiyorum seni canını yakmak istiyorum sonra yatisiyorum sana da üzülüyorum ama iyileşiyorum ya iyileşiyorum..
Cahillik, bilgisizlik, insanlık ve hayırlı kötülük
Benim cahillik anlayışım okumamış olan değil. Cahil, benim için sürdüğü hayattan bir şey öğrenememiş olandır çünkü insan olmak, ahlâklı olmak, doğruyla yanlışı ayırt etmek vs. asla ders kitaplarıyla sınırlı değil; birini düşündüğünde onu mutlu ettiğini görüyorsun, birine kızdığında onu korkuttuğunu ya da üzdüğünü görüyorsun, sevdiğin bir insanı
Yazmak geçip giden günlerin ya da küçük önemsiz şeylerin kişisel tarihime kaydını düştüğüm bir gereksinme, bazen de zihnimde biriken bir yığın düşünce kırıntısını, irili ufaklı sorunu kendimden uzaklaştırarak arındığım bir tür ayin. Büyük şeyler bir yana, yaşamımda olup biten küçük, önemsiz şeyleri yazmanın beni rahatlatan bir yanı var. Zaman zaman yazdıklarımı okuduğumda kimilerini o kadar önemsiz buluyorum ki niye yazmışım bunu diyorum. Sonra gerisini okuyorum ve bu türden küçük şeyler üstüne yazarak anılarımın kapısını açtığımı, kendi hakkımda düşündüğümü anlıyorum.
Sayfa 235Kitabı okudu
bazen şunu diyorum kendime sahi sen kimsin?
peki asıl soru kime göre kimim? Tanrı, toplum, akraba, aile,arkadaş, manav, bakkal kime göre kimim?
tamam toplum hastalıklı bir yapı da benim marjinalliğim ne kadar rasyonel ;ne zamana kadar marjinal olacağım, yalnızlık, arada kalmışlık, kimlik, statü endişesi veya değişikliği, falan filan, birde şu var sanırım para, cemaat /cemiyet kavramı, eş arayışı veya ruh eşi arayışında ki standart, kriter vs neye göre şekillendi, kendini aşmak derken gerçekten kendimimi aştım yoksa kendimi aşma arzusu içerisinde kaygı, melankoli, toplumdan uzaklaşma/farklılaşma derken şuan topluma uyum sağlamak ile eleştirmek arasında bir yerde kaldım sanırım, nihilizm, hedonizm, entelektüel kaygılar /yalnızlık vs derken şuan nerdeyim, ne istiyorum, ne amaçlıyorum veya neyin peşindeyim, kimim ben?
(kim olduğum üzerine kimlik problemleri!!!)
Evet, nasıl ki o koca vatan parça parça dağıldıysa, fikirlerim, ideallerim, bütün hayatım gözlerimin önünde eriyor. Yok, endişelenme, henüz bedenim yerli yerinde, ne var ki ruhum epeydir can çekişiyor. O kadar acı verici ki, bazen neden uzatıyorsun bu işkenceyi diyorum. Bazen kendi elimle son vermek istiyorum bu hazin maceraya. Sonra vazgeçiyorum. Ölümden korktuğumdan değil, yaşamayı sevdiğimden de değil, sadece o tuhaf merak duygusu yüzünden. Ama belki de bütün bunlara gerek kalmayacak, ülkenin yeni sahipleri son verecekler yorgun bedenimde hâla çarpmayı sürdüren bu inatçı kalbin çırpınışlarına.
Sayfa 16
Bilinmeyen Bir Kadının MektubuStefan Zweig · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 2022224,5bin okunma
Geçen gün yüzüme rastladım bir ilan panosunda
korktum birden, kusacak gibi oldum
”olur öyle” dedi palyaço,
”herkes alçaktır biraz”
”otur ulan!” dedim, bağırdım ona
ben bazen bağırırım biraz
”Rakı doldur!” dedim, “eksilmesin!”
sürç-i lisan
allah’ım, ey kafa dengi allah’ım
espri anlayışına sığınaraktan yazıyorum
ölüp yanına geldiğimde,
bu şiir başıma iş açmasın n’olur
rahman’sın, rezzak’sın, muğni’sin, canımın içisin
zerre yalanım varsa mürted olayım
gerekirse berbat olayım
vaktin malikisin, ezelin öncesi, ebedin sonrası
ey sistematiğine tav olduğum,
sen ki rızkınla ne bolsun
bu sene
Bazen öyle cevaplara dilimi tutuyorum ki....
Herkes benim penceremden bakmak zorunda değil ve ben kendimi doğrultmalıyım diyorum.
Derdim dinimi yaşamak olsun da gerisini hallederiz inşallah.
Hayatımda hiç aşık olmadım. 18 yaşındayım ve daha önce hiç sevgilim olmadı. Kimseden hoşlanmadım bile. Karşıma doğru insan çıkmadı belki evet, ama konumuz şu ki, tüm bunlara rağmen ne zaman bir aşk şarkısı dinlesem hüzünleniyorum. Bazen kendimden gizli sevgilim mi var diye düşünmüyor değilim. Çünkü şarkı ayrılığı anlatıyor ve ben ağlayacak gibi oluyorum. Şarkı özlemi anlatıyor başımı sallıyorum. Evet diyorum ya, evet! Özlemden öleceğim diyorum. Ama kimi özlüyorum? Yok. Kimse yok. Benden giden kimse olmadı. Çünkü bana gelen kimse olmadı. Ben de kimseden gitmedim. çünkü ben de kimseye gitmedim. Yani sevgili Cem Adrian, haklısın, ben onu çok sevdim. Ama kimi?
Sayfa 15Kitabı okudu
