benimkinin de...
hayal gücümün yatıştırılmaya ihtiyacı vardı.
Sayfa 150 - can yayınları
ŞAŞIP KALMAK
Sevebilirim,
hem de nasıl,
dile benden ne dilersen,
canımı, gözlerimi
Kızabilirim,
ağzım köpürmez,
ama devenin öfkesi haltetmiş benimkinin yanında,
devenin öfkesi, kinciliği değil.
Anlayabilirim
çoğu kere burnumla,
yani en karanlığın, en uzaktakinin bile kokusunu alarak
ve döğüşebilirim,
doğru bulduğum, haklı bulduğum, güzel bulduğum herşey için, herkes için,
yaşım başım buna engel değil,
ama gel gör ki çoktan unuttum şaşıp kalmayı.
Şaşkınlık, alabildiğine yuvarlak açık ve alabildiğine genç gözleriyle bırakıp gitti beni.
Yazık.
NAZİM HİKMET
#puslukitap
#osenolmalıydın
#sosyaledebiyatdergisi
#alıntı
8. yaş günümüzde anne ve babamız ikimize de müzikli takı kutusu hediye etmişti. Benimkinin üstünde dönen bir balerin vardı ve Moura'nın kinin üstünde de tabii ki dönem bir piyano. Kurduğunuzda "Für Elise" parçası çalıyordu. Kapağı kaldırdığımda şarkının başlangıç notaları havayı doldurunca şaşırdım. "Annem" diye düşündüm. Geceleri Moura'nın yatağının başında oturmak için geldiğinde kutuyu kuruyor olmalıydı.....
Puslu YayıncılıkKitabı okudu
Vafeya adında bir arkadaşım vardı. Yatağı benimkinin hemen yanındaydı. Işıklar sönünce yatağımı onunkine yaklaştırırdım, geceyarısına dek konuşurduk. Aşık olduğu kuzeninden, onun da kendisi sevdiğinden bahsederdi; bense geleceğe ilişkin umutlarımdan.. Geçmişimde, çocukluğumda kayda değer bir şey yoktu; ne aşk ne de başka bir şey. Bu yüzden benim söylediğim her şey gelecekle ilgiliydi. Çünkü gelecek, istediğim renklerle boyamak üzere hâlâ benimdi. Özgürce karar vermek, istersem değiştirmek üzere. Hâlâ benim..
Benimkinin tam bir kitap sayılamayacağını, çünkü tam bir sonu olmadığını, Wellington'ı kimin öldürdüğünü bulamadığımı söyledim, yani katil hala serbestti.
O ise gerçek hayatta da böyle olduğunu söyledi, dünya üzerindeki bütün cinayetler çözülmemişti ve bütün katiller de bulunmamıştı.
" Benim hayatımın yanında bütün hayatlar diyet kalır..”
" - Gerçek hayat benimkinin yanında bir hiç, diyordu aynaya baktığında. Ayna da yanıt veriyordu:
- Seninki de gerçek hayatın yanında bir hiç..”
