GÖRÜNMEZ ALFABE (KADINLARIN ÜLKESİ)
Artık ben de susmayı öğrenmiştim ve öğrendiğim gün hayret etmiştim nasıl olmuş da bunca zaman bu görünmez alfabeyi ezip geçmişim diye.
Susma kapısının eşiğine gelince biraz duraksamışım, betim benzim atmış(öyle diyor içeridekiler). Çünkü içerdeki hiç kimse yabancı değildi bana: annem, ablam, hayalimdeki antika köşe, balkonum, takamadığım küpelerim, gece lambasının loş ışığı, arkası vuran ayakkabım. Herkes, hepsi içerdeydi. Peki, ben niye bu kadar geç kalmışım ki?
İçerde sessiz alfabeyle anlaşıyordu herkes ve dışarı çıkma zamanı gelince birbirlerine göz kırpıp öyle çıkıyorlardı.
dışardaysa ne antika köşe annemi tanıyordu, ne balkonum küpelerimi, ne ben loş ışığı, ne de ayakkabılar ablamı. Garipsemedim. Sırdı bu susma kapısı, sessiz alfabe.
O günden sonra her küçülmede, aşağılamada, utançta üzüntüde o sırra yöneldim loş ışık ve antika köşemle birlikte.
Gönlüm hicranla doldu
Benzim betim soldu
Ne oldu ne bitti yıkıldı son buldu
Bu sızan kanamış bedenimin çilesi yıkıldı kül oldu.
Geri yok oldu ileri uçurum...
Mürdüm
Ağaç ağaç
Telli ağaç, pullu ağaç
Gül fidanı boylu ağaç
Şamdan şamdan kollarını aç
Uza, uza boyumu geç
Gölgene evimi kurayım
Saksağanlar konsun dalına
Salıncaklar kurayım beline
Sayfa 293Kitabı okudu
Dinleyici: Tanrı nedir?
Krishnamurti: Bu sorunun cevabım nasıl bulacaksınız? Başka birinin bilgisini mi kabul edeceksiniz? Yoksa Tanrı'nın ne olduğunu kendi başınıza mı keşfedeceksiniz? Soru sormak kolay ama hakikati deneyimlemek büyük ölçüde zekâ, sorgulama ve araştırma gerektirir.
Öyleyse ilk sorumuz şu: Başka birinin Tanrı hakkında
Bakan yok bu gece, sen iyi bak yıldızlara
Yıldızlar uzak değil.
Kalbimin çarşısından geldim, betim benzim attı.
Ben hangi kavrama tutunsam,orda kan patladı
Kabuk attı.
Birlikte yürüdüm hangi marşı bana reva gördüysen.
Her defasında yeniden ayaklandım beni sen kaç kez gömdüysen.
Peki ya umutlar biterse?
Cevaplamadan hak ver
Ayaklarımızı birbirine değdiren zerafetin adı ''Makber!''