"Çirkin İstanbul"
Orada yaşasın veya yaşamasın, oraya bir kez dahi gitmemiş bile olsa, içinde hep bir İstanbul hasreti taşıyan her insanı üzen bir ifade olsa gerek bu ama malesef ki hakikat...
İçimizde hep bir hasret var bu şehre karşı, mazideki sokaklarına, insanlarına, ruhuna...
Mesafeler birer uçurum haline geliyor zaman geçtikçe, ruhundan gitgide uzaklaşıyor şehir, suskunlaşıyor ve artık bize bir şey söylemez hale geliyor.
"Eski ve oyalı bir mendilde bir gözyaşı lekesi gibi uzak, çok uzak bir hâtıra..." diye bir cümle geçiyor kitapta, işte bizler için İstanbul...
Üstad'ın günlük hayata, ulaşıma, şehre ve insanlara dair eleştiride ve tavsiyelerde bulunduğu kısa yazıların derlemesi "İstanbul'a hasret" kitabı.
Mesela bazı sebeblerden ötürü 'Şirket-i Hayriyye' vapurlarına o kadar çok söylenmiş ki, siz de rahatsız oluyorsunuz elinizde olmadan :)
Üstad'ın Barok ve Rokoko mimarisi hakkında düşüncelerini öğrenince hayal kırıklığına uğradım bir de...
O günki meselelerin bugün bile hala devam ettiğini, şehir, mahalle kültürünün göz göre göre elimizden kayıp gittiğini bilmek ne hazin bir çaresizlik.
Üstad'ın sadece şu sözü bile aslında eksiğin ne olduğunu söylüyor bize;
"Benim güzel İstanbul'umun dâvası, ne idarî, ne siyasî, ne içtimaî, ne iktisadî, ne beledî, ne bediî; sadece ruhî ve ahlâkî..."
Sadede gelecek olursak, eskiye dair ne varsa hele de söz konusu İstanbul'sa okumaya değer hiç şüphesiz.
Çünkü artık o sokakların,
o ruhun şahitleri,
o zarif beyefendiler, hanımlar,
o sünbül kokan gece,
o bülbül kokan türkçe kayboluyorlar artık birer birer eski İstanbul ile birlikte...
Vesselâm.
