Kitabı genel olarak beğendim. Yer yer fazla ayrıntılar sıkıcı yapsa da, hissettirdikleri güzel. Martin’nin zekasına, azmine, hırsına hayran kalıyorsunuz. Başarıya ulaştıktan sonra çevresindekilerin tutumu anlatırlırken keşke hissettikleri bu kadar fazla yinelenmeseydi. Zaten uzun bir roman olduğu için aşağı yukarı karakterin nasıl düşünebileceğini anlayabiliyorsunuz. Fiziksel özellikleri, yaşadığı hayat, büyüdüğü çevreye rağmen ne kadar naif, düşünceli biri olduğuna hem şaşırıp, hem hayran kalıyorsunuz. Kitaplar da daha çok güzelleştiriyor onu.
Sona doğru Martin’e hem kızıyor hem de hak veriyorsunuz. Azimli, hırslı insanların istediklerine ulaşınca yaşadığı boşluk intihara kadar sürüklüyor Martin’i. O kadar uğraşıp çabalıyor ki, sonrasında bir şey yapacak hevesi kalmıyor. Sadece geçiş daha ayrıntılı anlatılabilirdi.
Ruth’a olan hislerinin varacağı sonu tahmin edebilseniz de, Martin çok sonra tam olarak farkına varıyor. O kadar uğraşmasının tek sebebinin Ruth olmadığından emin oluyorsunuz böylece.
Kitapta siyasi terimlere de yer verilmiş, sosyalizm ya da burjuva kesimi hakkında bildiklerinizden çok başka şeyler öğrenmeseniz de bahsedilişi dozunda yani olması gerektiği gibi.
Jack London çok iyi bir yazar ama olayları anlatma biçimi, ayrıntı verme şekli kısa kitaplarında çok daha güzel, tam dozunda bence. Aynısını bu kitap için söyleyemeyeceğim malesef. 
Martin Eden 
Jack London
Feribe,yaşadığı bir aşkın acısından (tek başına halledemeyip derin bir depresyona sürüklenince ) kurtulabilmek için MİM(Mazi imha Merkezi)'e basvurur. Burası ilginç bir yerdir. Her yer bembeyazdır. Sanki temiz ,beyaz bir sayfayı çağrıştırmaktadır. Kimse kimseyi göremez. Gizlilik en büyük kuraldır. Buradaki
birinci ders, unutulacak olanı hatırla.Ikinci ders yasını tut.Üçüncü ders gel barışalım artık ,üç bucukuncu ders kolaysa affet, dördüncü ders geleceğe bak!...
Kitapta bu dört dersin önderliğinde Feribe'nin yaşadıklarını öğreniyoruz. Feribe'nin hayatını belirleyen şey aslında çocukluk travmaları. Geçmişe takılıp kalmış durumda. Geçmiş anı yaşamasını,geleceği görmesini engelliyor. Yaşadığı aşk macerası da bununla da ilintili.
Kitabın dili ve anlatımı eğlenceli ve ironik. Bu kadar agir bir konu ancak bu kadar keyifli anlatilabilirdi.
Nermin Yildirim'in ilk EV romanını okumuştum.Orada da psikanaliz seansları gören çocukluğuna takılıp kalmış bir karakter vardı. Ama o kitabın konusu tamamen başka anlatımı daha hüzünlü idi.Iki.kitaptan yola çıkarsam sanırım Nermin Yıldırım psikanaliz ile ilgili epey bir okuma yapmış. Kitaplarının odağını bu bilim dalı oluşturuyor.
Öneririm
Unutma Dersleri 
Nermin Yıldırım
Hayatın 1. Bölümü
Saygının tek yönlü olduğunu, istikametin de benden yukarı yaştakilere doğru ilerlediğini yol yakınken belletmişlerdi. Daha doğrusu, saygı bu olmasa da etrafımdaki yetişkin kişilerin saygıdan anladığı böyle bir şeydi. Saygı, nitelikten yoksundu; tamamen nicelik üzerine inşa edilmiş bir kavramdı. Daha büyük, daha yaşlı, daha uzun, daha zengin olan her şey ve herkes daha çok saygıyı hak ediyordu. Dolayısıyla bir çocuk büyüklerinden saygı beklememeli, onlara koşulsuz saygı göstermeliydi. Öfkesini bağırarak, üzüntüsünü ağlayarak, kırgınlığını yakınarak ifade etmesi şımarıklıktı. Çocuk, duygularını içine attığı kadar iyiydi. Çocuk, kendi olmadığı kadar makbuldu. Çocuk, birey olmadığı kadar sevilmeye layıktı.
Zaten birbirlerine de saygı duydukları yoktu ki! Herkes herkesin hayatıyla ilgili yorum yapma hakkını kendinde görüyordu. Birisi genel kabule ters düşen bir seçim yapacak olsa topa tutulur, mahalle dedikoduyla çalkalanırdı. Birey olmaya, kendi seçimlerini yapmaya iyi gözle bakılmıyordu. Böyle bir ortamda çocuğa da saygı gösterilmemesi gayet anlaşılabilirdi.
Sayfa 29Kitabı okudu
