--Kitabı okumayanlar için ufacık ufacık spoiler(lar) vermiş olabilirim.----
Bir Ada Hikayesi serisinin 2.kitabı Karıncanın Su İçtiği.. Mübadele sonucu yerlerinden yurtlarından olan Rumların, Türklerin yaşadıkları, siz deyin cennet ben diyeyim cennete çevirdikleri adanın bomboş kalması, insanın hayatında hiç görmediği yerin mi yoksa doğduğu büyüdüğü emek verdiği yerin mi vatanın olduğu duygusu. Uzun yollardan bin bir zorlukla ve perişan halde gelen Türklerin yaşadıkları. Yaşar Kemal anlattıkça ben de adada yaşadım. Poyraz Musayla birlikte yardıma muhtaçlara elimi uzattım, Nişancı Veliyle balık tuttum, Melek Hatunla kıyafeti olmayanlara kıyafetler diktim, Lenayla balık pişirdim. Fakiye Teyranla o güzel sesli kuşu aradım. Umutsuzluk, umut, savaş, ayrılık ve daha nicesini yaşadım. Ada dolmaya başladıkça gelen insanların hayatlarına ortak oldum. Van'a gittim orda yaşadım, Girit'e gittim, Kaz Dağına gittim. Bu cennet ada kültürel zenginliğimizle nasıl bir arada, kardeşçe, bölmeden, ayırmadan yaşayabilmeyi, yaşam kavgasında dayanışmanın önemini öyle güzel anlatıyor ki bize adeta bir ders veriyor Yaşar Kemal. Aynı zamanda savaş sonrası dönemde Türkiye'nin durumunu da gösteriyor. Bazı uzun cümleler ve betimlemeler beni biraz yorar ama Yaşar Kemal daha çok betimlese de daha çok okusam diyorum hep hiç yormuyor, betimlemeler akıyor gidiyor. Musa Kazım Ağaefendi'nin menekşenin kokusunu içine çekerken sanki benim burnuma da menekşe kokuları geliyor. Öyle güzel öyle beğendim. Birinci Kitap Fırat Suyu Kan Akıyor Baksana'ya göre çok daha iyiydi. Üçüncü kitabı okumak için sabırsızlanıyorum. Çok tavsiye ederim, okuyunuz, okutturunuz.
