Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.24
Ne mutluyum ne mutsuz…
Kitabı okurken herkesin bir soytarısı vardır dedim içimden. Herkesin içinde ağır basan ya da basmayan onunla baş etmesini bilen ya da öğrenen bir soytarısı vardır. Önemli olanın bir gün o soytarıyı bırakıp kendi benliğimizi keşfetmek ve bununla barışmak zorunda olduğumuzu fark etmemiz gerektiğini düşünüyorum. Çünkü ne olursa olsun biz buyuz ve kendimizi bu şekilde kabul etmemiz gerekir. Kendimizin eksik yönlerini geliştirmemiz gerekir. Hiçkimse kusurlu değildir, sadece kendini keşfederek geliştirememiştir. Bu kitap bana bunu düşündürdü. Kitaptaki karakter hep dibe batmış, sürekli intiharı düşünüp teşebbüs ederek başarısız olmuş bir karakter. Melankolik biri olan karakter hiçbir zaman mutluluk peşinde değil ölümün peşinde olan birisi. Bu kitabı okurken gerçekten kendimi kötü hissettim çünkü hiç mutlu olmamış birisiydi ve onun adına mutlu olmak istedim. Kitap beni biraz depresif bir hale soktu çünkü bunları yaşamış birisinin gerçek olduğunu ve hiçbir zaman yaşadığı o çukurdan çıkmak için uğraşmadığını okumak üzücüydü. Ben her zaman mutsuzluğun sonunda mutluluk olacağına inanan birisi oldum ve bu karakterin (yazarın) hiç mutluluğu görememesi her zaman mutsuzluğun ucunda mutluluk olmayacağını da bana hatırlattı. Ama bu tarz kitapların her zaman sonunun iyi bitmesini isterim, her zaman o çukurdan çıkan güçlü karakterleri okumak isterim.
bipolar bozukluk teşhisi konalı 1 sene oldu ve en ağır geçirdiğim depresyondayken okudum. Kimi yerlerde tebessüm ettirirken kimi yerlerde bol bol ağladığım bi kitap. en çok da kendimi bulduğum ve yalnız olmadığımı hissettiğim bi kitap. ben varım, benim gibiler de var. yaptığımız şeyler anlamsız olsa da biz buyuz ve bizi biz yapan da bu. Eğer hasta olmasaydım nasıl bir insan olurdum bilmiyorum, bildiğim tek şey beni gerçekten seven insanların hastalığımla beraber sevmesi. bipolar hastasıysanız veya çevrenizde varsa muhakkak okuyun. şayet kimse yoksa daha iyi okuyun çünkü sıra arkadaşınızdan, sevgilinize, yeni tanıştığınız birisinde bile olabilir bu hastalık. bilinçlenin ve destek olun, çünkü desteğe çok ihtiyacımız var.
Alberto Manguel ile tanışmama vesile olan o müthiş anlatımıyla Kelimeler Şehri. Onu okumadan önce dil'in bu denli mühim olduğu gerçeğini, kelimelerin hayatlarımıza ve kaderimize ait koca bir serüvenin gizli kahramanı olduğunu tahayyül edememiştim. Gılgamış'tan Don Quijote' ye, Babil Kule'sinden HAL'e kadar okuru sürüklediği o efsane ve hikaye paylaşımları son derece isabetli tasvirinin anahtarı oluyor.
"Bırak diğerleri daha canlı görünen, adeta nefes alan bronzdan tasvirler yapsınlar. Zaten öyle yapacaklar, mermerden yapılma yaşayan yüzleri uyandırsınlar. "
Dil, anlatım, hikaye. /Kimliğimiz, dünyamız, algılayışımız. Bu eksende dönen ve döndükçe içimizin şehrini bize döndüren bir dizi kelimeler atlası. Cümleleri tanımlayıcı ve düşündürücü. Akışkan sınırlar ve kimliklerin dünyasında yaşarken biz, nerede olduğumuz ve nereye gideceğimizi kelimelerden örülü yolları işaret ederek hatırlatıyor. 'Ben buyum, biz buyuz.' dan, 'Ben kimim, biz kimiz?' i sorgulatıyor. Ayrıca Döblin'in yazmak üzerine düşüncelerini dinliyorsunuz Manguel'den:
"Döblin için yazmak, şimdinin eleğinden geçerek geleceğe süzülen bir eylemdir; kelimelerin anbean oluşmakta olan gerçekliği biçimlendirmesine ve isimlendirmesine izin veren dilin daima akışıdır."
Anlıyorum ki kelimeler şehrinde yaşamaya ihtiyacımız var, o şehir bize bizi hatırlatacak huzurun şehri.
Zaman ne kadar hızlı geçiyor. Biz ne yapıyoruz? Zamanda mı kayboluyoruz.Hayır biz bu değiliz. Umutla yeni işe başlarız, dualarda buluşuruz. Bugünü yaşarız ama yarını unutmayız. Merhametle konuşan karıncayı incitmekten korkanız biz . Değil mi biz buyuz.!
Sevgiyi unutmayalım. Merhameti hele asla. Büyüklerimizi sayarız, küçüklerimizi severiz.
Kendimizi unutmadan yaşarız.
Biz iyi insanlarız..
169 syf.
·
Puan vermedi
Bu kitabı okurken fark ettim ki bizler kendimize, doğup büyüdüğümüz toplumumuza ve değerlerimize yabancılaşmışız. Gerçeklerimizden uzaklaşmışız. Gerek sosyal medyanın, gerek dizi filmlerin, gerekse çeşitli programların bize çizdiği bir yaşantı modeli var asla bizden izler taşımayan... Kendimizi bu modelde yaşıyor gibi tahayyül ediyoruz. Yaşadıklarımızın içine sanki bir anda biri bizi istemeden atmış gibi hayretler içerisinde hayatları izliyoruz. Genç yazar bizi kendi değerlerimizle, kendi gerçeklerimizle tanışmaya davet ediyor eserinde. Davet edildiğimiz her bir hayat işte sen busun biz buyuz diyor haykırarak adeta. Biz imam Ömer, babasının kanser olduğunu öğrendiğinde acısı boğazında düğümlenen Leyla, çocuk sahibi olamayacağını öğrenince üzüntüsünü yaşayan Esra, 5 çocuklu koşturmacalı hayatın annesiyiz.Evet bizim gerçeklerimizi, değerlerimizi, bizi bir mahallede buluşturan genç yazara teşekkürler...
O yıllarda Türkiye yahudi vatandaşlar için çok çaba sarf etmiş kesinlikle buna inanıyorum, tıpkı bugün Suriye lilere olduğu gibi.
Biz buyuz şartlar ne olursa olsun zaman neyi gösterirse göstersin biz vazgeçemiyoruz, düşen kim olursa olsun millet olarak canla başla onları kurtarmak için çaba sarf ediyoruz, tüm tarihimizde bu var....
Bitti... Bu kitabın beğeneni var beğenmeyeni var. Çok satanlarda olmasıysa kitabı göğe çıkaranlar veya yerin dibine sokanlar arasında sürüklenmesine neden oluyor. Ben beğenen kesimdenim. Güzel bir kurgusu var ve içeriği de dolu dolu. Hani bir şeyler almak isterseniz boş çıkmayacağınız türden. Kesintili bir alıntı yapmak istiyorum Bilge karakterinden. Deniz'in seveni çok ama benim için Bilge bir başkaydı.
"Hepimizin içinde bir hayvan var, korktuğu zaman bizi yönlendiren, sinirlendiğinde rasyonel düşüncenin önüne geçebilen, kontrol edilmezse çok tehlikeli olabilen ama özünde bize güç veren ve bilinçaltımıza sahip bir hayvan bu. Bunun kocaman bir fil olduğunu düşünelim. Güçlü, dev, asla unutmayan, hatta kinci... Bu filin tek amacıysa hayatta kalmak. Hayatta kalma dürtümüz bu filden geliyor. Peki hayatımızın geri kalan yıllarında öğrendiklerimiz, edindiğimiz deneyimler nerde toplanıyor? Bilincimizde... Bilincimizin bu dev fili yöneten bir insan olduğunu düşünelim. Fil gücünde bilinçaltımız ve insan zekâsında bilincimiz... Biz buyuz. Peki sizce bir insan güç kullanarak üzerinde oturduğu bu fili yönetebilir mi?"
Batı ile doğu arasında gelgitler yaşayan bir toplumun bu çelişkili hali elbette edebiyatına da yansır. Biz kimiz ve edebiyatımız ne? Biz nasılız ve edebiyatımız nasıl olmalı? Tefekkürlerin, aydınların, yazar ve şairlerin cevabını aradığı, fikirler öne sürüp fikirler çürüttüğü bir ortamda kimliğini bulmuş ve biz buyuz demiş, modern bir efsanedir İnce Memed. Bu sebeple edebiyatımızdaki yeri ve değeri çok önemlidir.
Ayaklar altına alınmış, sömürülmüş ve yok sayılmış Anadolu köylüsünün içler acısı halini ve feodal yapı ile devlet arasındaki çıkarı gözler önüne serip bunu da İnce Memed’le eleştirip yerle bir etmeye çalışan muhteşem bir eser.
Seriyi bitirince detaylı bir kritik yapacağım.
Bülent abinin Türk milletinin ruh tomografisini çektiği resmin kitabıdır. Hani bu kadar mı olur? Vallah en güzel böyle olur. Bize ait söz ve davranışları birebir resmetmiş Kral. Tabi burada gereksiz özgüvenimizin ve hakkı verilmemiş özgüvenin balansını da güzel yapmış abimiz. Tabi üslubu sokak üslübu olduğu için ponçik gönüller buradan incinebilir. Ama bu maalesef hakikatin üzerini örtmüyor. İyisiyle kötüsüyle biz buyuz, kitaptaki gibiyiz. Allah bizi iyi eylesin, âmin. Abimize de selamet versin Mevlam, âmin.
Önceleri biraz sikintili gelsede okumak bir sekilde devam ettiriyor.Merak tabiki bunlardan en fazlasi.
Ikinci dunya savasi gibi bir vahsetten kurtulmalari gerektigi dusunuldugunden bir grup cocugu daha guvenli bir bölgeye götururken,cocuklarin icinde bulundugu ucagin dusurulmesiyle cocuklar kendilerini issiz bir adada bulur. Yaslari 6 ile 12 arasindaki cocuklar bir sekilde duzen kurarlarken insan olmanin dogasindaki durtuleri öne cikar,lider olmak,fark edilmek ,egonun en savunmasiz hali,dar bilgi kapasitesi. Burda korkunun da insana neler yaptirabilcegidir. Yasamak icin bir savunma yöntemi bulmak zorunda olan cpcuklar ayni zamanda kendi ustunlugunu kanitlama arzusuyla vahsilesir. Burdaki vahsilesme bana göre hayatta kalma arzusunun ve caresizligin bir ifadesi gibi geldi. Adada olanlar bize ne kadar korkunc gelsede bence biz buyuz yani vahsi,korkak egomuz nukler silahlardan bile korkunc insanlariz. insan iyi sartlarda neler yapabilecegi ayri bir durum mutlaka ama bu cocuklarin oldugu durumda olsaydik kimimiz Jack kimimiz Ralph yada Domuzcuk olurdu ne yazik ki cocugun adi bilinmiyor domuzcuk olarak kaliyor. Tabii final de hepsinin sadece masum cocuklar olarak göruyoruz.Bence okunulmasi gerekilen kitaplardan. Bu kitapdan sonra kesinlikle mercan adasini okumak bana dogru geliyor.
