kitabın kapağını daha demin kapatmış, okuduklarımı sindirmeye çalışırken hemen bir iki şey yazayım. evet bugüne kadar asla okumadım bu kitabı ve sabahattin ali’yi de ilk defa okuyorum. okumayan bir avuç insan kalmıştır sanırım, bu sebeple kesinlike okumalısınız diye anlamsız bir öneri yapmayayım hiç.
kendimi bildim bileli türk edebiyatı ile pek barışık biri olamadım ne yazık ki… bu kitaba elim hep gitse de herkesin elinde görmem uzaklaştırdı hep… popüler şeylerden kaçıyorum maalesef…
ama bu kitap… harika bir şeydi. neden bugüne kadar okumadım ya da iyi ki okumadım da tam şu anki ben olarak, şimdiki duygu ve düşüncelerimle okuma fırsatı yakalayabildim.
sabahattin ali’yi anlatmak, yazı dilinden bahsetmek bana düşmez sanırım ama yine de kısaca belirteyim: anlaşılır bir dil ve su gibi akıp giden uzun hikaye veya roman. konuya girmeyeceğim çünkü kitaptaki her şeyi anlatabilirim öyle. şunu söyleyeyim ki sayfa 145 ve sonrası beni gerçek anlamda ağlattı. raif efendi’nin sıkışıp kaldığı ve ne yaparsa yapsın kurtulamayacağı o duygular… başka birini seviyor ve özlüyor ama başka başka insanlarla yaşıyor. hayatı boyunca tanıdığı ve sevdiği tek insanla, onu da gerçekten tanıyan ve seven o insanla olmak varken kendisini anlamayan bilmeyen insanlar içindeki yalnızlığının yarattığı tarifsiz ve asla giderilemeyecek çaresizlik hissi… evet raif efendi, her şey daha farklı olabilirdi. bu böyle olmayabilirdi! 
Sabahattin Ali
298 syf.
9/10 puan verdi
Yorumum ; Beni her duygu içine sürükleyen kitabın yorumu ile geldim. Öncelikle kitabımız gerilim tarzı ve yazardan okuduğum ilk kitap, kalemi gayet akıcıydı. Ama gerçekten fazlasıyla yetişkin içerikli sahne var onu söyleyim ve ona göre okuyun derim. Çünkü bir müddet sonra bana gına geldikonusuyla sevdigim bir kitap oldu. Açıkçası yazardan baska kitap okursam sevemeyebilirim gibi geliyor çünkü çıtayı burda baya yükseltmiş bana göre. Belki sevmeyenleriniz olabilir. Ilk sayfalarda fazlasıyla gerilim yaratan bir kitaptı bazı bölümlerde tırstımVerity 'e karşı şuan öyle bir nötrüm ki çünkü kitap bitince ben ne okudum ya dedim.Çünkü Verity'nin otobiyografisini okurken resmen sinir krizi geçirdim. Dedim iste bu ne bicim anne,nasıl böyle seyler düşünüp yapabilir,hic mi vicdanı yok ? Düşünün yani o okuduklarım bana bunu dedirtti demekki iyi yansıtmış.Ama sonunu okuyunca üzüldüm mü evet üzüldüm resmen afedersiniz ama b*k yoluna gitti deriz ya resmen öyle oldu yani.Hayır Verity madem böyle bir sey yapacaktı(taslak yazma yani otobiyografi kısmını)neden bunu kocasına söylemedi.Belki söyleseydi sonu böyle olmayabilirdi.Bir ara cocukları Crew den bile şüphelendim yani bu tarz kitaplarda kimin ne yapacağı belli olmaz.Kısaca severek okuduğum bir kitap oldu Eğer sizde ters köşe sonlu kitapları seviyorsanız mutlaka öneririm
Colleen Hoover
