son zamanlarda tamamıyla kendime döndüm. vaktimi kendime ayırmayı, ayna karşısına geçtiğimde her şekilde kendimi güzel bulmayı ve her zaman gülümsemeyi öğrendim. yaşadığım onca beni üzen ve ağlayarak sabahın olmasını beklediğim olayların birçoğunu bir kenara bıraktım. artık gece yattığımda uyumam gerekiyorsa uyuyorum, uyandığımda zamanımı harcamadan kalkıyorum. aklımdan geçen onca düşüncelere dur diyebiliyorum, erteleyebiliyorum ve vaktinde değerlendirebiliyorum. değiştiğimin farkındayım ve bu beni her şeyden, herkesten daha iyi hissettiriyor. yeri geldiğinde aileme, yeri geldiğinde dostlarıma ve kendime vakit ayırıyorum. belki beni üzen şeyler yıllarca sürdü ama şu son birkaç hafta beni öylesine teselli ediyor ki kendimi güçlü hissedebiliyorum, ayakta durduğumu ve ben olabildiğimi hissedebiliyorum. kendimi sevmeyi öğrendim. kendime saygı göstermeyi ve benliğimle baş başa kaldığımda şefkatli bir şekilde yaklaşmam gerektiğini öğrendim. bunu yapabilmek gerçekten zaman alan ve uğraşması güç şeyler, bazen fazlasıyla yoruyor ve durmadan düşüşler oluyor fakat sonrasında toparlanma aşamasına girildiğindeki o yol öyle memnun bırakıyor ki o yüzden lütfen kendinizi sevin ve kendinize dönün. sonrasından gerçekten hepsi oluyor. sizi seviyorum! kendimi seviyorum! siz de söylemeyi unutmayın.
Üzeyir Garih'in bir lafı vardır: "Mutluluk yükselen bir trenddir, hafiften düşüşler çıkışlar olması lazım." Bugün bir anda yükselirseniz mutluluğunuz oraya gelir ve bir daha mutlu olamazsınız. Benim çocuğum asla benim kadar mutlu olamaz, çünkü o zaten bu standartla başladi. O yüzden zengin doğanların mutlu olması çok daha zordur.
