Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
Karanlık
İngiltere işgaline karşı savaşan militan karakterimiz , İngilizler’in çekilmesinin ardından umduğu ve uğruna savaştığı özgür İrlanda yerine, baskıcı ve evlatlarını harcayan bir rejimi karşısında bulunca büyük bir hayal kırıklığına uğrar ve haritada bile görünmeyen ıssız bir adaya metereoloji uzmanı olarak gitmeye karar verir.
Daha ilk geceden anlar ki ada canavarlar diyeceği antropoit hayvanların adasıdır ve adada kendisinden başka diğer görevli yabani Batis Caffo’dan başka kimse yoktur. Mecburen Fener’e yanına taşınır ve Batis’in antropoitlerden birini evcilleştirdiğini görür.
Fenerin dışındakilerden korkar ve onlarla savaşırken, içeridekiyle kurdukları ilişki bambaşkadır. Bu paralel ilişkiler sonsuza dek kesişmeyen doğrular gibi uzanıp gitmez, Kollege’in bakış açısı farklılaşmaya başlar.
Sömürüye, tahakküme, güce, zorbalığa dair vurucu bir roman. Yanı başındaki “öteki” Baris ile, içerideki “öteki” maskotla, dışarıdaki “ötekiler”le kurdukları ilişkiler üzerinden Kollege okuması çok şey anlatıyor, insana da kendisini pis pis sorgulatıyor. Hayır hiç keyifle okumadım, canım sıkılı sıkıla okudum -üzüntü can sıkıntısı- ama başladığım gibi de bitirdim. Yaşamın, gezegenin ve insanın karanlık taraflarını susturmak ve kaçmak istesek de olmuyor, var çünkü. Kaçarak kurtulmak mümkün değil. Savaşarak bitirmek de mümkün değil. Ben hep aynı kapıya çıkıyorum. Ama yürümediğim yollardan ulaştığım kapılar da ne kadar anlamlı orasını da hiç bilmiyorum Can. 
Soğuk Deri
Kalbinde, bir türlü anlam veremediği bir can sıkıntısı vardı. Gökte parlak bir gökyüzü, ayaklarının altında bir göl vardı Etrafında güneşli bir ufuk, gözünün görebileceği kadar uzanıyordu. Uzun süre bu manzarayı kederli kederli seyretti. Bu uçsuz bucaksız manevi gökyüzüne kollarını uzatarak ağladığını hatırlıyordu. Bütün bunların ona yabancı olduğunu düşünerek üzüldü. Bu ahenk neydi, küçüklüğünden beri onu çeken fakat bir türlü içine karışmadığı bu şenlik neydi? Her sabah ışıklarını saçan aynı güneş doğuyor; her sabah aynı gökkuşağı şelalenin üzerinden yükseliyor; her akşam uzakta, ufkun ucunda, şu karlı dağın tepesi aynı kızıl renkte gözüküyordu: “Güneşin ışığı altında, etrafımda dolaşan en küçük sineğin bile kâinatın bu uyumunda yeri var ve bunu biliyor; üstelik de mutlu.” Her küçük ot parçası büyüyor ve mutlu! Her varlığın bir yolu var. O da onu biliyor. Gelip giderken mutlu! Yalnız bir şey bilmiyor, bir şey anlamıyor. O her şeye yabancıdır. O dünyadan elini çekmiştir.
Birliğe ulaşmanın bir yolu da ister sanatçı ister sanatçı olsun yaratıcı faaliyette bulunmaktan geçer herhangi bir yaratıcı çalışma içinde bulunan kişi kendi dışındaki dünyayı temsil eden nesnesi ile kendini bütünleştirir ister masa yapan bir marangoz ya da Elmas işleyen bir kuyumcu olsun ister ürününü yetiştiren Çiftçi ya da resmini boyayan
