öğrenilmiş çaresizlik
Şansa ve fırsatlara inanmak insanları depresyona mı meyilli yapıyor;yoksa çaresiz ve umutsuz hisseden insanlar kontrolün onların dışında olduğuna mı inanıyorlar ?
Çocukluğumun tren düdükleri, fayton çıngırakları, gece garları, mutlu kavuşmaları, çaresiz ayrılıkları dışında, gül fidanlarının dibine kuruluveren üç gözlü evcikler, içine saklanan bir küçük kürk parçası, ucuza dikilen dikişlere damladığında inciye dönüşen gözyaşları, elin değince havai fişekler gibi patlayan saksı çiçekleri dışında, doksan yıl dur durak bilmeden, başını koyup dinleneceğin bir limana varmadan sürmüş bu uzun yolculuğun getirdiği gitme, kaçma isteği dışında, içimdeki bu geç kalmış sevgi, bu kurşuni keder dışında, gerçekten yaşadın mı sen?
Sayfa 75Kitabı okudu
Biz ne çaresiz dizelerde yudumladık o soğuk kahveleri. Şimdi bir ayazda soğumuş çayımı içemicez..
"Sevdiği kadından 'ya hep, ya hiç' konuşmasını dinleyip de hayatına huzurlu bir şekilde devam edebilmiş bir erkek olduğunu da sanmıyorum.
Bir kadın böyle bir konuşmayı ya kendini tümüyle çaresiz hissedip erkeği keskin bir tercihe sürüklemekten başka yol olmadığını düşündüğünde ya da duruma tümüyle hakim olduğuna inandığında yapar; doğrusu ya, bu iki ruh hali de bir erkekle kadının karşılaşmasındaki en tehlikeli andır."
Sayfa 132 - Everest YayınlarıKitabı okudu
KÜÇÜK İSTAVRİTİN ÖYKÜSÜ
Küçük istavrit, yiyecek bir şey sanıp hızla atıldı çapariye!
Önce müthiş bir acı duydu dudağında, gümbür gümbür oldu yüreği sonra hızla çekildi yukarıya...
Aslında hep merak etmişti denizlerin üstünü.
Neye benzerdi acep gökyüzü.
Bir yanda büyük bir merak bir yanda ölüm korkusu…
"Dudağı yarıklar " denir, şanslıdır onlar,
hani görüp de gökyüzünü, insanı; oltadan son anda kurtulanlar.
Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu küçük istavrit anladı yolun sonu.
Koca denizlere sığmazdı yüreği.
Oysa şimdi yüzerken küçücük yeşil leğende, çaresiz uzanıvermiş dostlarına değiyordu minik yüzgeci.
İnsanlar gelip geçtiler önünden bir kedi yalanarak baktı gözünün içine, yavaşça karardı dünya, başı da dönüyordu.
Son bir kez düşündü derin maviyi, beyaz mercanı bir de yeşil yosunu.
İşte tam o anda eğilip aldım onu.
Yürüdüm deniz kenarına bir öpücük kondurdum başına, iki damla gözyaşından ibaret sade bir törenle, saldım denizin sularına.
Bir an öylece baka-kaldı Sonra sevinçle dibe daldı.
Gitti tüm kederimi söküp atarak, teşekkürü de ihmal etmemişti, irkaç değerli pulunu elime, avuçlarıma bırakarak.
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme.
Sorar gibiydiler, neden yaptın bunu niye?
Bir gün dedim, bulursam kendimi yeşil leğendeki küçük istavrit kadar çaresiz,
Son ana kadar hep bir umudum olsun diye...
"Olağanüstü sezgilerine, hayatın incecik kıvrımlarında itinayla yürürken edindikleri eşsiz tecrübelerine, duygusal zekalarının şaşırtıcı yoğunluğuna karşılık 'erkek' sözcüğünün ardındaki gerçeği bir türlü göremeyen, zaman zaman çaresiz ve acılı bir çocuğa dönüşen kadınlara aradıkları cevapların çoğunu edebiyat verir zaten."
Sayfa 142 - Everest YayınlarıKitabı okudu
Hüzünlü P*ç
...Ayrıca yalanlara inanmaya ihtiyacı varmış. Bütün çaresiz insanlar gibi... Bütün hasta yakınları gibi... Dağılan bir okul gibi...
Sayfa 81 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
Dünyayı anlayamadılar ve ne yaparsa yapsınlar anlayamayacaklar, çünkü yaşamlarındaki her şey geçici, eğreti ve çaresiz bir şekilde yok olup gidiyor, insanlar, tanrılar, her şey yok oluyor.
Sayfa 165 - KırmızıKediKitabı okudu
