Gene de ben yıkıntılar arasında titreyen küçücük çocukları, kaldırımlarda yatıp kalkan garibanları, çıplak ayakla varıp park köşelerine sığınan kimsesizleri, karda kışta cepheye sürülen gencecik yürekleri ya da ölüm korkusuyla yollara düşüp kederli kafileler halinde gecenin içinden geçip giden elleri, yüzleri ve bakışları morarmış insanları düşündükçe bana bu yer yatağını verenlere minnet duyuyorum. Gene de ben yıkıntılar arasında titreyen küçücük çocukları, kaldırımlarda yatıp kalkan garibanları, çıplak ayakla varıp park köşelerine sığınan kimsesizleri, karda kışta cepheye sürülen gencecik yürekleri ya da ölüm korkusuyla yollara düşüp kederli kafileler halinde gecenin içinden geçip giden elleri, yüzleri ve bakışları morarmış insanları düşündükçe bana bu yer yatağını verenlere minnet duyuyorum. Sadece minnet duymuyor, içten içe birazda acıyorum aslında. Zenginlik dediğimiz şeyi bir evden, bir otomobilden, bir banka cüzdanından ya da üç beş tahta parçasıyla birkaç metal yığınından ibaret sandıkları için değil, bana bu yatağı vermekle hem vicdanlarını hem de kendilerinde alıkoydukları eşyaları kendi gözlerinde bile meşrulaştırmak zorunda kaldıkları için acıyorum.
"Neden buradasın?"
"Burada değilim,asker. Burada,bu zamanda değilim."
Bu kadar kolay çözüleceğime ihtimal vermeyen ölü adamın duraksadığını hatırlıyorum. Düşünüyor muydu? Ölü bir adam düşünebilir miydi? Beyin hücreleri,cesedin gömüldüğü toprağın üzerinde oynayan çıplak ayaklı çocukların topuklarından dökülürken ne kadar düşünebilirdi? Ben,ruhun varlığına inanmam. Ölümden sonra hayatta kalan hiçbir şey yoktur. Beden,insan zihninin organik düzeneğidir. Çalışıyorsa,hayattaysa düşünce üretir. Beyindeki elektrik akışının sona ermesiyle ne ruh kalır ne de zihin. Nasıl bir akü,elektriğin kendisi olduğunu iddia edemezse,insan da enerjinin kaynağı olduğundan söz edemez. Ama hayalperestlik ölümlüye hastır. Tanrının yansıması olduğunu iddia etmek,ölünce ona dönmek, ölümlü bir deri çantada ölümsüz bir ruh taşımak. Çocuklar için bütün bunlar. Anlaşılması gereken,bedenin bir depo olduğu. Boşaldığı zaman imha edilen bir depo. Nereden mi biliyorum? Çok basit. Ölü bir adama sordum:
Sayfa 37Kitabı okudu
Bazı adam vardır, insan yüzünde sırf hinç, kin okur. Bazısında gurur, bazısında neşe, bazısında bayağılık, aşağılık... Bu adamın üstünden başından da yalnızlık akar. Bir de bu adama, Kadıköy iskelesinin kanepelerinden birine oturmuş, heybeli köylüleri, çıplak ayaklı serseri çocukları, hanımefendileri seyrederken rastlarsınız.
Bu adam hikayeci Sait Faik'tir
Sayfa 203Kitabı okudu
