Gözlerimi kapatmaya gerek yoktu, oradaydım öylece...
Küçük bir balkon, onlarca karanfil saksısıyla bezeli, sonsuzlukla birleşen denize karşı......İşte yine orada oturuyor, ayaklarını uzatmış ıslak saçlarını küçük bir tarakla tarıyor.....Taradıkça gri teller güneş ışığında daha da bir gümüş gibi parlıyor...
Arkasından sarılmak istiyorum.Başımı döndüren karanfil kokuları annemin saçlarının kokusunun altında eziliyor......O saçlarını taradıkça çocukluğuma ait ne varsa tek tek saç tellerinden dökülüyor.....Parmaklarının arasındaki her teli örgüye kattığında çocukluğumun her anı da sarmalanıyor.....
Bu huzur öylesine gerçek ki rüya olmasın diye korktuğumdan gözlerimi açmak istiyorum....Sonra fark ediyorum ki zaten gözlerim kapalı değildi.....Bu huzur ne kadar uzaklara dalarsam o kadar gerçekti......
Çünkü o benim hayatımın tek gerçeği..... Annemdi.
Karalananlar / Hülya Bilgin
Ve gökyüzünden daha kuvvetli, suskun, özlemle beklenen, güç bela taşınabilen yalnızlık üzerimde uzanıyordu. Ardımda kendimi koparıp aldığım ülke duruyordu gürültülü kentleriyle. Yorgun bir yankı, yarı yitirilmiş ıtırlı bir koku, yarı unutulmuş bir çocukluk ezgisi - pislikler ve gürültüler içine sızmış güzellik ve sanattan bir ışıltı. O ülkede bu güzellik ve sanatın ürkek ışığını korkulu yansımalar halinde ne sık görmüş, onunla birlikte titremiş, onunla birlikte acı çekmiştim. Ayrıca, bu ülkede çağdışı aydınlık gökyüzleriyle çocukluğumun baharları duruyor, nazlı kokuları yüreğime işliyordu
Sayfa 16 - YKY, 1. Baskı: Mayıs 2021, İstanbul
Oysa Balkanlar, çocukluğumun gizem dolu masallarını oluşturur. Sarp dağlar; Tuna, Vardar, Meriç gibi ünlü nehirler; sert kışlar, kabartılmış yün yataklar, ak sabun kokuları. Hiç bilmediğim, hiç görmediğim yerlerin türküleri. Değişik kültürlerin, dinlerin insanlarına dair dostluk anıları.
Sayfa 7
Çocukluğumun tasasız günleri, yosun kokuları, renkler, alacalar yorucu bir uzaklıkta duruyor.
Sesler ...
Gözlerimi kapatmaya gerek yoktu, oradaydım öylece...
Küçük bir balkon onlarca karanfil saksısıyla bezeli, sonsuzlukla birleşen denize karşı......İşte yine orada oturuyor, ayaklarını uzatmış ıslak saçlarını küçük bir tarakla tarıyor.....Taradıkça gri teller güneş ışığında daha da bir gümüşi parlıyor...
Arkasından sarılmak istiyorum.Başımı döndüren karanfil kokuları annemin saçlarının kokusunun altında eziliyor......O saçlarını taradıkça çocukluğuma ait ne varsa tek tek saç tellerinden dökülüyor.....Parmaklarının arasındaki her teli örgüye kattığında çocukluğumun her anıda sarmalanıyor.....
Bu huzur öylesine gerçek ki rüya olmasın diye korktuğumdan gözlerimi açmak istiyorum....Sonra fark ediyorum ki zaten gözlerim kapalı değildi.....Bu huzur ne kadar uzaklara dalarsam o kadar gerçekti......
Çünkü o benim hayatımın tek gerçeği..... Annemdi.
Karalananlar / Hülya Bilgin
Bugün bisiklet ile gittim işe. Ne yürüyüş gibi gördüklerini özümseyebiliyor insan, ne de motorlu taşıt gibi hayatın detaylarını teğet geçiyor. Bir fragman şehirden kaçışa dair, plansız bir kaçış daima sürprizlere gebe...
Yüksek binaların olmadığı dar sokaklardan geçtim önce. Ne kadar derin anlamı varmış dar sokakların büyük caddelere nazaran!