Biz kendimizi bilmiyoruz, biz bilenler, biz kendimiz, kendimizi bilmiyoruz: İyi nedeni var bunun. Hiç aramadık kendimizi- nasıl olacak da bulacağız kendimizi günün birinde? Haklıydılar “ hazineniz neredeyse, yüreğiniz de oradadır” demekle; bizim hazinemiz bilgimizin arı kovanlarının durduğu yerdedir. Oraya doğru yol alıyoruz hep, doğuştan kanatlı hayvanlar ve tinin balözü toplayan arıları olarak; yürekten önemsediğimiz tek bir şey var aslında -“yuvaya bir şey getirmek.” Yaşamın diğer yanına, “yaşantı” denen yanına gelince- onun için hangimizin, en azından yetecek kadar ciddiyeti var? Ya da yeterli mi zamanı? Korkarım hiç tam anlamıyla “veremedik kendimizi” böyle şeylere: yüreğimiz orada değil, hatta kulağımız bile değil! Daha çok, kendi içine gömülmüş ve ilahi dalgınlıkta birinin, tüm gücüyle öğlenin on ikisini vuran çanın kulaklarında çınlayan sesiyle bir anda ayılıp, “Bu çalan neydi?” diye sorması gibi, bazen biz de sonradan kulaklarımızı ovuşturup, hepten şaşkın, hepten mahcup soruyoruz, “Neydi yaşadığımız?” dahası “Kimiz biz aslında?” diye; ve dediğim gibi sonradan sayıyoruz yaşantımızın, yaşamımızın, varoluşumuzun çınlayan on iki çan sesini -ah! yanlış da sayıyoruz üstelik… Zorunlu olarak yabancı kalıyoruz kendimize, anlamıyoruz kendimizi, yanılmak zorundayız kendimiz hakkında, “Kişi kendine en uzak olandır.” sözü geçerli bizler için sonsuza dek -kendimizi bilmeye gelince, “bilenler” değiliz biz…
Altın Buzağı
Musa üç tektanrılı dinin inananları için İbrahim'den bile daha uygun bir rol modelidir. İbrahim ilk resul olabilir ancak eğer Yahudiliğin ve ondan türeyen dinlerin fikri kurucusu olarak birisinden bahsedilecekse o kişi Musa'dır. Altın buzağı olayı bölümünde, Musa Tanrıyla sohbet etmek ve Tanrının oyduğu taş tabletleri almak için ücra
Oluruna bıraksak her şey yoluna girecek aslında ama biz çırpınmaya devam ediyoruz bilmiyoruz ki çırpındıkça daha çok batacağımızı
Bir hayli genç bir yazarın kitabı olduğu için son derece önyargıyla yaklaştığım bir kitaptı, ama hakkını yiyemem baya akıcı bir dille yazılmış. Yazarın bir sürü kitabı da varmış, neyse yaşımıza bağlı bilmiyoruz diyelim..
Gelelim konuya ;
Gökçe talihsiz bir şekilde küçükken anne babasını kaybetmiş, anne gibi bildiği teyzesi ,eniştesi ve sümsük kuzeniyle yaşayan bir lise son sınıf öğrencisi. En yakın arkadaşları Yankı, Burcu (elime verseler boğarım),Erdem ,Alper ve Hakan ..
Olaylar Gökçe nin üniversite sonuçlarını öğrendiği gece bir cinayete kurban gitmesiyle başlıyor. (Sene 2005) ve şuan 2015 arasında sürekli flash back yapılıyor.
Yankı ve Erdem ölümünden 10 yıl sonra 2.bir cinayet daha işlenince katılın peşine düşüyorlar. Ve evet sonu tam ters köşe oldu benim için, katil gerçekten beklemediğim biri çıktı ve kızı pisi pisine öldürdüğü için sövüp saydım yani ..
Kitapta kimseyi tam olarak sevemedim aslında herkesin tuhaf huyları var ,Yaptıklarının çoğu değişik ama belki de öyle şimdi bilemiyorum bana ters gelmiş olabilir .ama sonuçlarına bakılınca ters mış yani dedim ..
Daha çok gençlik romanı gibi ama benim gibi kendini genç hissedenler de okuyabilir bence... 
Dilara Keskin
İnsanız ya? Farklıyız her birimiz herşeyden, herkesten çok farklıyız. Yuvarlak bir dünyanın üstünde yaşıyoruz. Hepimiz aynı yerdeyiz sanıyoruz ama bilmiyoruz ki aslında hiç birimiz burda değiliz. Hepimizin ruhu farklı dolayısıyla hepimiz farklı yerlerdeyiz. Belki de bilmediğimiz ve hiç tahmin edemediğimiz yerlerdeyiz. -bunu fark edemeyenler için-
