Kutu cücesiyim bu akşam, güneşli bir güne hıçkıdık olarak uyanıyorum dişsiz hep yanımda.Bugün salı öğlen saat 14.00 ıssız adada ki Ralp'im. Deniz kabuğunu üfleyen yüreği büyük bedeni küçük kahraman. En sevdiğim kitabın başlığıyım içinde bir dünya var tarih 1984 adım Don Kişot. Günlerden çarşamba Damien Chazelle'in Whiplash filmini yazan parmaklarıyım, elimde büyükbabamın en sevdiği kalem. Bill Withers'ın sesiyim Ain't No Sunshine insanların kulaklarında. Annemin zarifçe dudaklarına sürdüğü rujum gözler üzerimde. Güneşin kavurduğu bir günde Hazara Hasan'ın yüreğiyim öyle büyük öyle masum.Emir'in vicdanıyım, Hasan'ın oğlu Sohrab'ım Fars destanının en güçlü kahramanı.Çocukluğu isminin anlamını açıklamakla geçen Pii'yim. Pislik değil Pii matematikte karşılığı 3.14 . Evet ben Pii yaşamaktan vazgeçmeyen azimli çocuk. Adım Richard Parker okyanusta varlığı ile mücadele eden kaplan.Ve ben bana aşkla bakan çocukluğumun gözleriyim, ben prenses o prensesin uykusu o benim en sevdiğim. Ben beni ben yapan her şeyim.
18 Mayıs Pazartesi 02:12
ŞİRİN
Azap / mahkûmların bedeni
"Damiens, 2 mart 1757’de “Paris Kilisesi’nin cümle kapısının önünde, suçunu herkesin karşısında itiraf etmeye” mahkum edilmişti; buraya 'elinde yanar halde bulunan iki libre ağırlığındaki bir meşaleyi taşıyarak, üzerinde bir gömlekten başka bir şey olmadığı halde, iki tekerlekli bir yük arabasında götürülecekti; sonra ayni yük arabasıyla Gréve meydanına götürülecek ve burada kurulmuş olan dar ağacına çıkartılarak memeleri, kolları, kalçaları, baldırları kızgın kerpetenle çekilecek; babasını (kralı) öldürdüğünü bıçağı sağ elinde tutacak ve kerpetenle çekilen yerlerine erimiş kurşun, kaynar yağ, kaynar reçine ve birlikte eritilen balmumu ile kükürt dökülecek, sonra da bedeni dört ata çektirilerek parçalatılacak ve vücudu ateşte yakılacak, kul haline getirilecek ve bu küller rüzgara savrulacaktır."
Sayfa 33 - İmge Yayınevi
youtube.com/watch?v=GzKFEx-...
Damien Rice şarkısı gibi hep içime içime işledin.
Beckett, dediği gibi daha fazla bekleyemez. Ceketinin yakasını kaldırıp ellerini cebine sokup bir sigara çıkartır ve yakar. Arkasını dönüp gider. Cioran da onu takip eder. Kierkegaard çığlık atarak meydanı terk eder. Henry Miller her şeyin bittiği yerde başlattığı mizahını adımlarına katık yapar. Maldoror’un şarkılarına isyan eden bir bebeğin yirmilik dişiyse Isıdora Ducasse’ yi meydandan çekip meçhul bir diyara kaçırır. Ve nevi şekline münhasır törende bir tek, her şeyi sabırla dinlemiş olan Arthur Schopenhauer kalır. Bir başına kalmış olmasına rağmen söyleyecek bir çift cümlesi vardır. İleride meydana yakın bir yerde Damiens’in yakıldığı ateşin, geçmeyen harında ısınan kara cılız ite doğru bakar. Ve şu sözler çıkar ağzından:
‘’Die Zeit hat keinen Anfang noch Ende, sondern aller Anfang und Ende ist in ihr. Der Raum hat keine Grenzen, sondernalle Grenzen sind in ihm.’’
Bu cümleleri der demez, belki de ne çok, kıyamete kadar dolaşmaya mahkum edilen ‘’Serseri Yahudi’’ yi sevindirecek bir ses gelir gaybtan. Bu ses, gardiyan melek İsrâfil’in üflediği sûrun sesidir. Ne Mi ne Si ne de Re’dir.
