Sonra Zîn geldi o çam fidanı boyuyla,
Bir servi oldu, mezarın üzerine gölge bırakarak
Perdesiz ney gibi inliyordu;
Devamlı gözyaşları dökülüyordu.
Sanırdın ki tıpkı Nisan ayında,
Yine buluttan derya döküldü.
Yağmur mezara yağdıkça
Her damlası on inci olurdu.
~~~~~~~~~~~~
Zîn hat û bi qametê senewber
Bû serw li ser wi sayeguster
Bê perde mîsalê ney dinalî
Hêstir diwerîn 'ele't-tewalî
'Eyni te digo di feslê Nîsan
Derya rijiya ji'ewri disan
Baran ku li turbeyê dibarî
Her dane dibûne deh mirarî
Ba'dehû ashâba takdîm-i tahiyyât eyleyip
Zâhir u bâtın olur mes'ûd u müstansır kalem
Sayfa 23Kitabı okuyor
Kara talih ve kötü yazgı, insanın hayattaki en güvenilir yoldaşlarıdır," der Deh Koh köylüleri. Bazen kötü şeyler kötü insanların başına gelir ki olması gereken de budur: Tanrının gazabı, ilahi adalet. Ne var ki bundan daha sık rastlanan, kötü hatta berbat şeylerin iyi insanların başına gelmesidir. Bunlar, adına hayat dediğimiz, Tanrının akıl sır ermez hikmetine göre adaletli olup olmadığı tartışılmaz şeylerdir; yalnızca kişisel bir garezi olan bir komşu ya da birinin ya da akrabalarının gizli günahlarının (zira günahlar da mal mülk gibi miras kalır kişiye) asla bilinemeyeceğini iddia eden tuhaf insanlar tarafından ceza olarak görülür.
Sayfa 70Kitabı okuyor
12ê Avdarê Cejna Şehîdan
Deh û duyê avdare serhildan
çesipandin vê deye kurdistan
Destan û hinerê xwe dan xuyan
Dîsan bi derew wê dikin rûdan
Gava qamişlo pirîskan avêt
Amûdê medî bû agir û pêt
Wek pêlên derya kurd rabûn serxwe
Ey vesilelerin Rabbi
Bildim, şiirlerin ilhamı nerede yeşerir
Kim onları diker şairlerin yüreğine
Canım kurban çapasına, küreğine
İşini görmek için bir muradı yetene
Ey arıya vahyeden Rabbim, bildim
Seyri sülukumuzda bulmazsak bir vesile
Bu aşıklar yolunda varılmazmış menzile
Soluk soluğa koşan atlara
Nallarından kıvılcım çıkanlara yemin eden
Ey yeminlerin Rabbi
Andolsun
Soluksuzum göğüs kafesimde
Deli taylarıma dar geliyor satırlar
Durmadan deh çekiyor hatıralar
Ey Şairlerin Rabbi
Şiirlerin habibi
Şairliğim, kainattan daha kafiyeli bir şiire şahitlik etmedi
Ey Kürrenin Rabbi
Bir zerreyi anlatmaya şairliğim yetmedi
-ali
Dayé
Dayê îro min berde
Bê dengî êş û derd e
Dayê divê bibêjim
Kulê dil ez birêjim
Me berda rêça gela
Me da pey şêx û mela
Em ketin derya bela
Dayê te got min bela
Sitî
çiqas bextê me reş û kirête, di nava cihan,
Nemane bindest û pepûk û reben ji xeynî Kurdan.
Jibo azadîhemî şerr dikin çi reş û çi zer.
Her car bi rengek em tên xapandin dûvik û terî,
Bê nav û rûmet di nav lingan xwelî û herrî,
Gelek dikêşin bi dilfirehî zîneta neyar,
Ji lewre em bûn Kole û kolî ji bo kolîdar…
Lê ji bona hev gelek jêhatî wek baz û
Deh bi deh, sed bi sed
Teqîna çekan, vizîna guleyan bû
Ne vîçîna teyran, ne hîrîna hespan
Ne ewîna segan, ne meyîna berxan
Ne jî dengê insanan bû
Bi tenê dengek hebû
Zagon, zagona şêr û lecan bû
Sayfa 18Kitabı okudu
Halê Welat
Divê tu zanibî, ev bûne sê sal
Min nedît xwîşk û bira, xelkê di mal
Ne me dît axa welat, pîra dîyan,
Ne vexwar kewsera gewr ava çîyan,
Dipirsî îro ji min halê welat,
Dê bêjim jê diçin sed agir û pêt,
çi çîya, deşt û newal, rêl û zimag,
çi bajar, gund û kelat avahî pag,
Heya bi dar û çîya kuç û zinar,
Bi girîn, kezeb ji min anîn xar.
Ne kêzan, ne şivan û şîna giran,
Sorgerî ava çeman bi xwîna biran,
Rojê sed êş û birîn, renc û keser,
Ji dil û cergê wan der têne der,
An dibin arnanc ji bo tîra neyar,
An dibin ji nav welat bê şûn û war,
Axivîn ji canê welat diwazde birîn,
Herikîn Dicle, Firat deh sala xwîn…
Qe nizam hewceye wî halê xirab,
Ku ji min cerg û hinav kirîye kebab,
Dibêjim bê sor û ber, bê doz û tol,
Ji me çûn deşt û çiya, namûs û ol.
Pir spas ji xwedê, we ew der ne dît,
Tu bê qey nemane mêrxas û egît,
Welat dîl, xelkê têda hemî reben,
Bê girîn nabînî, rûkî li ken.
Destpêk
Dema Zerduşt sî salî bû, wî welatê xwe û behra welatê xwe terikand, û berî da çiyan.
Li wê derê Wî bi tenêtîyê û giyanê xwe re kêf kir, û bi qasî deh salan ji vêya aciz nebû.
Belê talîya talî dilê wî guherî, û bi rojhilat re di berbanga di rengê gula sor de rabû, derket ber rojê, û wisa got:
Tu, Hey stêrka gewre! Wê çi bûya bextê te, ger ewên ku tu li ser wan dibiriqî tune bûna!
Ev serê deh salan e tu rapeliqî ta vir ser vê şikeftê: tu yê ji ronahî û rêwitîya xwe biwestiya, ger ne ji min, eyloyê min û marê min bûya.
Belê em her roj li benda te sekinîn, me tîrêjên te ji xwe re hebandin, û ji bo wan me pîrozahîyan şandin ji te re.
Lo! Ez li zanina xwe heyirîm, wek mêşekî zêde zêde hingiv berhev kirî, ez hewceyê destvekirîya me.
Ez ê bibexşînim û belav bikim, da ku zana car din ji xêfîya xwe, û hejar ji dewlemendîya xwe şad bibin.
