David Grossman’ı bu kitabıyla tanımış oldum. Devamı gelecek gibi görünüyor. Okumaya başladığımda sarmayacağını düşündüm. Ama kitap sayfaları kendiliğinden açıldı sürekli. Araya gözyaşlarım girdi, okumama engel olmaya çalıştı...Bir komedyen, sahnede nasıl görüldüğünü sonradan kendisine anlatması için çağırdığı çocukluk arkadaşı bir hakim, izleyiciler arasında onu çocukluğunda tanıyan bir kadın ve gülmeye gelmiş seyirciler.. Komedyenin doğum günü o gün. Konuşma başlar, doğum anları, annesi, babası, çocukluğu...Bu anılar ne yazık ki güldürmez seyirciyi hatta öfkelendirir. Çünkü onlar gülmek için para vermişlerdir. Birçoğu söylenerek terkeder ortamı. Okur olarak sen terk edemezsin ve hatta kitaba daha sıkı sarılırsın. Sahnedeki çocuğun (artık komedyenin yerini çocuk almıştır senin gözünde) anlattıklarından yüreğin sıkışsa da, onun hafiflemesi için sonuna kadar dinlemeliyim diyorsun. Neyse ki O anlatmayı sürdürüyor ısrarla. Kendini masaya yatırmışken; arkadaşının da kendisiyle yüzleşmesine, o günlerde yaptıklarını sorgulamasına...Hatta okuyucunun da kendisiyle yüzleşmesine neden olur. Gece biter herkes ayrılır ortamdan. Yalnız sen kalmışsındır,elinde kitabın son sayfası ve o sayfada çocuğun kafanda çizdiğin hayali görüntüsü...
