Selamlar, incelememe kitaptan bir alıntı ile başlayacağım. Çünkü artık iyiden iyiye "anlamadım şimdi yalnızlığı seviyor mu yoksa sevmiyor mu?" diye düşünmeye başlamışken şu cümlelerine denk geldim yazarın; " Başkalarının varlığından rahatsız olan bir kuşum, beni evcilleştirmek zordur, başkalarından korkan ama "Tüylerin en kadar güzel !" cümlesini duyabilmek için yine de başkalarına ihtiyacı olan bir kuşum, yalnız kalamamaktan korktuğu kadar yalnız kalmaktan da korkan bir kuşum..."
Yalnızlığı bütün benliğiyle, iliklerine dek hissedenlerin yanı sıra her insan özünde yalnızdır zaten. O yüzden herkesin kendinden bir tanıdık hisse mutlaka rastlayacağını düşündüğüm bir kitap. Hem yazarın hem yalnızlığın mizahını da yer yer hissetmek kitabı daha çekici hale getirdi benim açımdan. Ki zaten şöyle bitirmiş kitabı sevgili yazar; "Yalnızlık bir eğilimdir ve çok ağırdır.
Ben hafif bir kitap yazmaya çalıştım. Viyolonselden daha fazla akordeonun sesinin duyulmasına özen gösterdim, hüzün çok fazla hissedilir olduğunda ise hemen bir iki şaklabanlık yapıp birkaç kahkaha atılsın diye çabaladım."
İncelememin okumasına vesile olduğu herkese keyifli okumalar