“Kitap bir limandı benim için. Kitaplarda yaşadım. Ve kitaptaki insanları sokaktakilerden daha çok sevdim. Kitap benim has bahçemdi. Hayat yolculuğumun sınır taşları kitaplardı.”
"Üşüyorsun, hastasın, aptalsın!"
"Kanıtla!" diye çıkıştım.
"Birkaç sözcük yeter buna: Üşüyorsun; çünkü yalnızsın, içinde gömülü duran ateşi hiçbir insanın yakınlığı alevlendirmiyor. Hastasın; çünkü duyguların en güzeli, insanoğluna bağışlanan en tatlı, en yüce duygu senden uzak duruyor. Aptalsın; çünkü onca acı çekerken gene de mutluluğu yanına çağırmaktan kaçınıyorsun; onun seni beklediği yere doğru bir adım atmaya bile yanaşmıyorsun."
Sayfa 277
"Kalabalık beni sahiden sıktı. Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil… İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. Bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. O zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."
Okur Takip Önerileri
Yanlış rüzgârlar esiyor dallarımda
Yanlış ve zehirli çiçekler açıyor.
Acımı gözlerinin içinde çekiyordum.
Yazacak yerde, seni karşıma alıp anlatabilseydim keşke. Belki de sabaha kadar elimden kurtulamazdın; bunu da biliyorum.
"Ne kadar direnirse dirensin şıra,
dönüşecek sonunda şaraba."
Ses tonlamalarına takılırdım.
Sesler her şeyi söylerdi.
Kendimi acıya teslim ettiğimde hatırladım,
ölünmüyordu, hatırladım.
“Bu gece günceme yazacağım.”
“Neyi?”
“Ateşten eli yanan çocuğun ateşi sevdiğini.”
