FRANSIZ EDEBİYATI ve ÇOCUKLUĞUM...
Çocukluğumdan bu yana Fransız yazarlar ve eserlerinin, üzerimde büyük bir etkisi vardır. Birkaç kelam etmezsem hatırları kalır üzerimde. Üstelik Fransız edebiyatının Türk edebiyatındaki yerini, sadece “etkilenme” olarak sınırlamak yetersiz kalacaktır. Bazen iç içe geçmiş, bazen kendini sorgulatmış, bazen de birlikte ilerlediklerini görmek
Antropolog feministler dakikasında hallediyor, siz nasıl halledemiyor?
Tek bir türe -örneğin kendi türümüze-odaklandığımızı düşünelim ve neden erkeklerin ortalama olarak dişilerden daha iri cüsseli olduğunu soralım . Bu gözlemi açıklayacak iki varsayım mevcuttur. (1) Erkekler ve dişiler farklı yiyecek kaynaklarını kullandıklarından bu iş bölümü , cüsse farklıklarına yol açmıştır. (2) Erkekler dişilerden cinsel seçilimden dolayı daha iridir ; dişiler daha iri erkekleri seçmiştir (diğer bir deyişle, daha iri erkekler, karşı cins konusundaki yarışta daha küçük hemcinslerine göre daha başarılı olmuştur) . Tarih öncesi insanlık hakkındaki bilgimizin fazlasıyla yetersiz olması, şu ya da bu olasılığı birbirinden ayırt etmemizi bir hayli zora sokmaktadır.
AŞK MAHKUMU
Onu ilk kez gördüğümde kanadı kırık bir kelebeğe benzetmiştim. Uçmaya çalışan ama uçarken de acısını içinde yaşayan bir kelebeğe… Sanki acısını kabullenmiş gibiydi. Güçlü görünmeye çalışıyordu. Ama bu konuda pek de başarılı değildi.
Ortak bir arkadaşımızın evinde verdiği doğum günü kutlamasında karşılaşmıştık. Dikkat çekici bir
Duygusal açıdan yetersiz ebeveynlik tarzları arasında en sık rastlanan şu üçüydü:
• Hisleri tamamen göz ardı etmek: Bu tür anne-babalar çocuklarının duygusal sıkıntılarını ıvır zıvır
ya da dert kaynağı olarak değerlendirerek, kendiliğinden geçmesini beklemeleri gerektiğine inanırlar.
Duygusal anları, çocuğa yakınlaşmak ya da onun duygusal yeterlilik konusunda bir şeyler öğrenmesine yardımcı olmak için bir fırsat olarak kullanmayı beceremezler.
• Fazlasıyla serbest bırakmak: Bu tür anne-babalar çocuğun ne hissettiğinin farkındadırlar, ancak çocuk içindeki duygusal fırtınayla nasıl baş ederse etsin –hatta, isterse başka birine vursun– yaptığı hiçbir şeye karışmazlar. Çocuğun hislerini göz ardı eden tiplerde olduğu gibi, bu anne-babalar da çocuklarına alternatif bir duygusal tepki öğretmeye ender olarak kalkışırlar. Tüm rahatsızlıklarını yatıştırmaya çalışırlar ve örneğin, üzüntüsünü ya da öfkesini geçirmek için pazarlığa ya da rüşvete başvururlar.
• Çocuğu aşağılayıp hislerine saygı göstermemek: Bu tür anne-babalar genellikle çocuğun hiçbir yaptığını onaylamaz, sert bir şekilde eleştirir ve cezalandırırlar. Örneğin, çocuğun öfkesini belli etmesine hiçbir şekilde izin vermeyip en ufak bir huysuzluk belirtisinde bile cezalandırmaya yönelirler. Bunlar, çocuk bir şeyi kendi açısından anlatmaya başladığı zaman, “Sakın bana karşılık verme!” diye öfkeyle bağıran anne-babalardır.
Sayfa 163
