Gazeteci Faruk Bildirici'nin kitabında bir sahne vardır; Lise'de öğretmen sınıfa sorar:"İleride ne olacaksınız?" Çocuklardan biri "Ben Türkiye'nin başbakanı olacağım!"der, öğretmen dahil bütün sınıf güler, çocuk hırs yapar. Söyleyen çocuğun adı Mesut Yılmaz!
Gülmeyiver çocuğa, değil mi?Niye hırs yaptırıyorsun?
Sayfa 54Kitabı okudu
Gazeteci Şerif
“Balkan Savaşı, Türk ordusunun katıldığı bir savaş değildir,” diyordu Mustafa Kemal, “Bu bambaşka bir şeydi, bir bozgundu, fakat Türk ordusunun bozgunu değildi. Hayır, hiç değil. Bu Türkiye’deki eskinin yıkılması, Türk ordusunun başındaki bilgisiz kumanda heyetinin geri çekilmesiydi. Balkan kuvvetleri bu savaşın sonuçlarını, o dönemde Türkiye’ ye hakim olan şahısların bilgisizliğine borçludur.”
Sayfa 139 - MasaKitabı okudu
.
Kolağası Mustafa Kemal Bey bir 'halı tüccarı' kılığında İskenderiye'ye ulaşmış oradan 'gazeteci Mustafa Şerif' olarak imzaladığı mektuplarını yine bu adla postaya vermiş ve Trablus'a geçmişti. Bütün bunlar İngiliz İstihbaratını atlatmak için düşünülmuş gizlilik önlemleriydi. Trablus'a ulaşınca sahte kimliklerini bırakıp gerçek kimlikleriyle ortaya çıkacak ve işgalci İtalyanlara kan kusturacaklardı.
.
Sayfa 183Kitabı okudu
29 Eylül 1911
Ne vakittir topraklarını genişletmek isteyen İtalya Krallığı, ilk iş olarak gözüne Libya'yı kestirdi. Savaş Osmanlı Devleti'nin kapısını çaldığında, imdada yetişecek bir donanma yoktu. Bu nedenle direniş için Ordu gönderilemedi. Tek çare. gözü kara subayların Libya'ya sızarak yerlileri örgütlemesiydi: Gönüllü subaylar birer ikişer ön plana çıkmaya başladı. Fethi Bey, Enver Bey, Eşref Bey Nuri Bey... Onlardan biri Binbaşı Mustafa Kemal'di. Gazeteci Şerif kılığında Mısır üzerinden Libya'ya sızdı ve yerlileri örgütlemeye başladı. Bu yolda ona destek verenlerin başında Senusi cemaati vardı. Onlardan biri olan Ahmet, Mustafa Kemal ve Enver ve tarafından eğitilen grubun içindeydi. İtalyanlara karşı başarılı bir direniş gösterilmesine rağmen, Balkanlar'da yükselen savaş tehlikesi nedeniyle Osmanlı Devleti, İtalyanlarla barışmak zorunda kaldı.
15 Kasım 1920
Milli Mücadele'nin en zorlu günleriydi. Ankara, milleti arkasında toplayarak Yunan ordusuna direnmek için hazırlıkları tamamlamaya çalışıyordu. İstanbul hükümeti ise Ankara'dakilerin İslam düşmanı olduğu algısını yaratmaya ve onları iş yapamaz hale getirmeye çabalıyordu. Bu girişimler Anadolu'nun bazı bölgelerinde başarıya ulaşıyor ve Ankara'ya karşı isyanlar patlak veriyordu. İşte bu çetin günlerini birinde, Ahmet'in bulunduğu tren Ankara'ya vardı. Atatürk'ün davetiye gelmişti. Yıllar sonra karşılaşan iki dost, Anadolu'nun işgalden kurtulması konusunda görüştü. Atatürk, vakti zamanında Libya için canını ortaya koymuştu, şimdi sıra Şeyh Ahmet Senusi'deydi. Ahde vefanın büyük bir örneği yaşanıyordu.
...
Sayfa 27
Şerhe çalışmak
Emin Kâmil şarkı söyleyen oğlan üzerinde felsefe yapıyor, İsmet Şerif milli yaralarımızı bir makale edasıyla şerhe çalışıyor, gazeteci delikanlılar hürmetle susmakta devam ediyorlardı.
Arşiv vesikasının açıkça gösterdiği gibi, Şerif Hüseyin'in tayinine Sadrazam Kamil Paşa aracılık etmiştir. Hatta bazı kaynaklara göre II. Abdülhamid bizzat Kamil Paşa'yı uyararak tayine engel olmaya çalışmıştır. The Daily Telegraph yazarı Gazeteci H. St. John Philby, Şerif Hüseyin'in emirliğe atanması üzerine II. Abdülhamid'in "Eyvah, Hicaz elden gitti!' dediğini kaydetmektedir. Arap milliyetçiliğinin gelişimini ele alan George Anconius da, Abdülhamid'in Şerif Hüseyin'in Hicaz Emiri olarak atanmasına karşı çıktığını fakat İttihat Terakki'nin Abdülhamid ile ilişkileri iyi olmayan Şerif Hüseyin'in emarete atanmasında ısrarcı olduğunu kaydetmektedir.
Sayfa 56 - Kronik KitapKitabı okudu
