Ertuğrul Fırkateyni faciası, Osmanlı İmparatorluğu’nun Japonya’yla ilişkileri, Abdülhamid, Mustafa Kemal, Japon Kara Ejder teşkilatı ve Kuvayı Millliye… Yumi/İstanbul’da Bir Geyşa, bütün bu tarihi kişilik ve olayları, çarpıcı anlatımıyla bir araya getiriyor.
Yakın tarihimize ilişkin şaşırtıcı gerçekleri roman kurgusuyla aktaran Erdal Güven, yönünü Batı’ya döndüğü söylenen Mustafa Kemal’in de aslında tıpkı Abdülhamid gibi Doğu’ya açılmaya, özellikle de Japonya’yla dostluğa çok önem verdiğini belirtiyor.
Fırtınalı yıllarda yaşanan tutkulu ve engel tanımayan bir aşka da tanıklık edeceğiniz, heyecanla okunan, sürükleyici, şeftali çiçeği yumuşaklığında bir roman…
Ve İstanbul tarihi bir aşka tanıklık etti…
“Mayumi parmaklarını Nureddin’in dudaklarının üzerine koyup susturdu. ‘Önceki gece son dansımı yaptım Nureddin. Bundan sonra karşında geyşa Mayumi yok, Japon kız Yumi var.”
VE ÇOCUĞUN UYANIŞI
BÖYLE BAŞLADI
Gül kokuları çocukların kaburga kırıklarından geliyor
Acıyı ve insanlığı çocuklar
Böyle dayanılmaz kıldılar ve yeni suları
Onların bilgileri getirdi
Elleri önlerine bağlı - duruşları
Omuzlarından göğüslerine doğru kıvrık ve yumulu
Yaşarlar ebedi göz ve ölümsüzlük aşısı yapan kitabı
Ki şimendifer
Nasıl peşinden koşturursa katarları yolcu
Sayfa 77Kitabı okudu
Şehre yağmur yağdığı vakit,
Babam yüzünü avuçları arasına alır, izlerdi.
Yağmur ve babam…
O vakit, ne çok benzerlerdi.
Babam erken büyümüş bir adamdı.
Yaşından değil, yaşadıklarından.
Nasırlı ve de kederli öyküler taşırdı avuçlarında.
İki yakası bir araya gelmek bilmezdi.
Biraz İstanbul gibiydi benim babam.
Yinede evinden gülüşünü,
dilinden mavi türküsünü eksik etmezdi.
Yamalı hayalleri olmak bilmezdi.
Ama velakin,
onlardan da vazgeçmezdi.
Çorak toprakları şımartan,
su gibiydi babam.
Çiçeği severdi.
Ve de üveyikleri.
Derin ahların,
cümle kapısıydı babam.
Sorsam mevsimini,
“Gönül hangi mevsimi yaşıyorsa,
Ömür onu yaşar”, derdi.
Babam bize yaz,
Kendine kış idi,
En çokta sırtımda dağ idi.
ORHAN VELİ’YLE AYNI KADINI SEVMİŞTİK
Bu topraktan biriydi
Adı Orhan Veli’ydi
Elleri dost omuzunda
Yaşamak kaderiydi
Kendi gitti ismi kaldı yadigar.
Nataşa
Nasıl ki
Bir ana ceylan
Vurulmuş yavrusuna
İçten yanıyorsa
Ve nasıl ki
Teksas'lı bir kız
Almanya'da öleni
İstanbul'da arıyorsa
Bilir misin unutmak zor bazı şeyleri
Seninle geçen günleri, geceleri
Bir kalbin çarpmasını
Bir kuşun kanat çırpmasını
Göğsüne taktığın çiçeği
Saçına konan minicik bir böceği
Hele bir yalnızlık var ki senin eserin
Seneler geçse de unutulmuyor
Böylece geçip gidiveriyor zaman
Bir eziklik oluyor bizde kalan
Ve şimdi ben İstanbul'da
Mayısın otuzunda
Öyle ezik, öyle kırık
Senden ayrı yalnızlığımı yaşıyorum
Her gece
Öksüz ellerimle siliyorum yetim gözlerimi Anlasana
Seni sevdim ben
Bu aşka adadım kendimi..
Sayfa 197
