Bazen kendime kızıyorum. Gereksiz harap ediyorsun kendini, aslında öyle büyük derdin tasan yok. İyi bir ailen var, evin var, yiyecek aşın var, okuyorsun... Niçin bu serzeniş! Başka hayatlara bakıyorum. Maddi manevi ne zorluk çeken insanlar var, seninki bunların yanında dert mi, diyorum. Sonra harap olmuş gençliğim ve ertelenmiş hayallerim aklıma geliyor. Tekrar üzüntü, tekrar ıstırap...