* Bedenimde duyduğum acı , ruhumda cehennem ateşiyle kavruluyordu. *
Hikayeler çok güzeldi , kısa kısa ama alt metni fazla fazlaydı. 59 sayfalık incecik ama içi dolu dolu bir kitap.. Dili , anlatımı , benzetmeleri , betimlemeleri çok yerinde ve oldukça güzeldi.
* Acaba dünyanın her yerinde dolaşan bu ölüm , ölülerin nefeslerinden çıkan zehirli bir iksir midir ? *
Bence bu tarza , bu betimlemelere , kelimelerle bu kadar güzel oynamaya roman yakışır , şiir yakışır. Hikaye çok güzel ilerliyor , olaya dahil oluyorsunuz , alışıyorsunuz çaaat hikaye bitiyor. Yaşanan boşluk hissi.. Ama bir roman yazılsa , uzun uzuuuun.. Müthiş olur zannımca. Çünkü aşırı kuvvetli betimlemeler var. Kelimelerle öyle bir oynanmış , öyle kelimeler yan yana gelmiş ki , cümlelerin tadı damakta kalır mı ? Kalıyor işte. Öyle güzel. Bir yandan ya aşırı şiirsel bir dil hakim. Kuvvetli ve hoş.
* Gölgem bile benden kaçıyor. *
Aydınlıkla başlıyor hikayemiz , Ufuk Çizgisiyle son buluyor. Arada ölüme de değiniyoruz yaşama da , sevince de hüzüne de. Hayata değiniyoruz. Bazen evleri , yaşamları merak ediyoruz , bazen mezarları , ölümleri , ölüleri.. Yaşadığımız hayatı sorgularken merak ediyor , merak ederken sorguluyoruz.
* Ama gariptir ki her seferinde aynı heyecanla aynı duyguyu yaşıyoruz. *
Abdurrahman Seyhan kaleminize , yüreğinize , emeğinize , kelimeleri kullanma gücünüze sağlık. Yolunuz açık ve aydınlık olsun. Ufuk çizginizi hiç kaybetmeden yaşayın inşallah.
“Demek bir acının ilacı başka bir acıdır.”
Dut Ağacının Altında, yazarın ilk ve şu anlık tek kitabıdır. İçerisinde kısa kısa hikayeler barındırıyor. Zaten 59 sayfa, kısa ve öz. Bir solukta keyifle okunabilecek türden:)
Ağır ve kalın kitaplar okumaktan sıkıldım ve biraz modum değişsin diye okumaya başladım. Elime aldım ve bitirmeden bırakmadım. Betimlemelerini ve yazarın kalemini çok sevdim. Zaten okunacaklar listemde mevcuttu ve kitap hediye olarak geldi. Böyle olunca okuması daha bi keyifli oldu:)
Kitabın en beğendiğim yanı insanı sıkmaması. Yalın bir dili var ve anlaşılması kolay. Herkesin zorluk çekmeden okuyabileceği ve okuması gerektiğini düşündüğüm bir eser.
“Yol bozuk, taşlı, tozlu. Ne anlamsız mırıltılar ferahlatıyor ne de derin düşünceler. Gölgem bile benden kaçıyor. Sığınacak bir yer yok.”[s.15]
Benim kitapta en sevdiğim cümle bu oldu. Kendimi buldum diyebilirim. Yazar 
Abdurrahman Seyhan’ın eline emeğine sağlık. Çok güzel bir çalışma başarılı bir eser olmuş:)
Sürekli çok popüler yazarların kitaplarını okumak yerine arada bir henüz yeni olan eserleri okumanın faydasını görüyorum. Sizlere de tavsiye ederim. En azından bir bakış açısı daha kazanmış oluruz…
Kitaba puanım 9
95 syf.
7/10 puan verdi
Şimdi ben bu kitabı neden okudum, niçin okudum ,nasıl okudum, sahiden okudum mu?
Şırfıntı öldi mu?
Isız acun kaldi mu?
Anlatıcı öçin aldı mu?
İmdi beyin yırtilur.
Şuraya kafasında deli sorularla, imge çözeceğim diye beyni yanan bir adet 
zeyneb çizelim. Duman kokuları geldi di mi?
Kitap dün bitti evet. Fakat ben de
"Ama Gerçekten Kendi Zübüklüğümüzden Kurtulabilecek Miyiz?"
( Aziz Nesin ve eserleri ile ilgili 2021 Mart ayı okuma etkinliği oluşturarak benim de uzun zamandır okumadığım Aziz Nesin'i okumamı sağlayan 
Ebru Ince 'ye çok teşekkür ederim. )
• Mizahı; toplumundaki sorunların aksayan yönlerini göstermede bir silah olarak kullanan Aziz Nesin, güldürürken düşündürmeyi, düşündürürken de bizlerin anlatılanlardan
