Hafta Sekiz
Siz siz olun da dayanın dostlar
Gölgem beni artık takmaz olmuştu.
Meselâ ben şapkamı çıkarsam
O kazık gibi dikiliyordu,
Meselâ yolda yanyanayız değil mi
O bir taksi çevirip doğru eve.
Gölgem beni artık takmaz olmuştu.
hayatın beni tahtaya çıkardığı bir sabah
kırıldı dünya soğuktur diye yazdığım o kalem
o ayna
gördüm
nereye gitsem ben dik gölgem kamburdu bu dünyada
Kandil ışığında duvara düşen şu yamuk gölgem yok mu; şu uğursuz gölge! Yazdıklarımı dikkatle okuyup yutuyor adeta. Kuşkum yok; şu gölge benden iyi anlıyor. Sadece kendi gölgemle güzel güzel konuşabilirim. Beni konuşmaya zorlayan da o zaten. Sadece o tanıyabilir ben; mutlaka anlar. Hayatımın usaresin, hayır, acı şarabını gölgemin kuru boğazına damla damla damlatmak, sonra ona “İşte hayatım!” demek istiyorum.
Sayfa 45
Ben gölgem için yazıyorum, gaz lambasının duvara yansıttığı gölgem için. Kendimi ona tanıtmalıyım.
Sayfa 16Kitabı okuyor
"Beni artık taşıma"
Diyor gibiydi gölgem.
Kimseye görünmeden bana hep eşlik eder.
Yanımdan hiç ayrılmaz.
Yürürken yanımdadır, koşarken yanımdadır, ben durunca o da durur.
Bir kötü özelliği var ne yazık ki,
Gölgem konuşamıyor.
Sayfa 129Kitabı okudu
Her ben dediğimde “Affola,” diyesim geliyor oysa..
Ben de bu dünyaya düşmüş biriyim. Kimi zaman şeytan dokunmuş düşünü hayra yoramayan Havva, kimi zaman af dileyerek kırk yıl gözyaşı döken dem gibiyim.
“Ben neyim?” diye gelmedimse de dünyaya, belli,
“Ben neyim?” diye diye gideceğim. Parmaklarımın ucunda yükselerek bir pencere aralığından, batan güneşi gördüğüm günden beri, gökyüzünün rengini,
hayat hep tuhaf bir yapışkanlıkla kaldı boynumda
dedim kırk sesle yıkansam da gitmez kalbimden sesin ben dik gölgem kambur
bu leke başka
Sonbaharda önüm ardım
Ölmüş tanrılar tanrısı
Ölçmektesin nedir hakkım
Toprağın bana kattığı
Ey gölgem eski yılanım
Sayfa 44Kitabı okudu
acıtıyor içimi
Sensiz kaldığında damarlarım, kan acıtıyor içimi
Silemiyorum kirpiklerimden, yitirdiğim zamanlar
Göz yaşlarım acıtıyor; çaresiz haykırıyorum
Yudumluyorum bu hain zehri yollarda bir başıma
Su acıtıyor dudaklarımı gittiğin akşamlarda
Ekmek diken gibi yırtıyor boğazımı
Acıtıyor içimi insanların duyarsız
Kalbimden habersiz tebessümleri
Bir el tenimde baharı kanatırken
Sensiz olan ne varsa tutuşuyor derinden
Yakıyor samanyolunu göklere baktığımda
İçimi acıtıyor
Toprak acıtıyor senssizliğin mevsimlerinde
Yaprak bir tomurcuğu beklerken bahçelerder
Dallarım kırılıyor; eriyip akıyorum
Her damlada gözlerinin yokluğu
Derbeder bir yolcu gibi çaresiz
Rüzgar ah çekip ağlıyor benimle
Gölgem kurşunlanmış bin bir yerinden
Bakışlarım ellerini arıyor ....
Sayfa 153
