İnsan, çağımızda gönül tarlasına durmadan put dikiyor.
~Gönül çalamazsan~
Gönül çalamazsan aşkın sazını
Ne perdeye dokun ne teli incit
Eğer çekemezsen gülün nazını
Ne dikene dokun ne gülü incit
Bülbülü dinle ki gelesin coşa
Karganın namesi gider mi hoşa
Meyvasız ağacı sallama boşa
Ne yaprağını dök ne dalı incit
Bekle dost kapısın sadık dost isen
Gönüller tamir et ehli dil isen
Sevda sahrasında mecnun değilsen
Ne leyla'yı çağır ne çölü incit
Gel haktan ayrılma hakkı seversen
Nefsini ıslah et er oğlu ersen
Hüdai incinir inciden versen
Ne kimseden incin ne eli incit
~Aşık Hüdai
İnsan yalnızlığın soğuğunda hatıraların şöminesinde ısınıyor .
Sayfa 157Kitabı okudu
Gayra meyletmez gönül,cân başka cânân istemez.Bir olur şehre hükümdar, iki sultan istemez..
Gönül dediğin bir sırça saraydır. Bir kez kırıldı mı, yapılmaz artık!
Sayfa 103Kitabı okudu
Ey gönül haresi keder,insan kendinden ne kadar uzağa gider...
Görmesen bile denizi,
Yukarıya çevir gözü:
Deniz gibidir gökyüzü;
Aldırma gönül,aldırma...
Türkiye İş Bankası Kültür yayınlarıKitabı okudu
'olmasagerek
karanlık bahçelerde öyle yalnız unutulmuş,
altın sırmalı mavi bir kuşcağıza gönül vermek çok mudur?
Aziz Dost,
Dervişler hiçbir zaman ümitsiz olmamışlardır. En ümitsiz zamanlarda vird-i zebânları "Ya müfettihe'l-ebvâb" ( Ey kapılar açan Varlık...) olmuştur.
Bazı insanlar daha gönül tokmağını çalmadan gönül kapısında çiçekler açtırır ki gönlü nasıl gülzar eylediğini varın siz düşünün
Selam olsun onlara…
Gönül yarasından sakınmak gerek
Ki yoktur cihanda onun merhemi,
Elinden gelirse gönül yıkma ki
Yıkık gönlün âhı yıkar âlemi.
Şeyh Sadi Şirazi