Ama sana kin tutmak mı, Nastenka! Senin açık, sakin mutluluğunu kara bir bulutla gölgelemek, acıyla suçlayıp senin kalbine sıkıntı düşürerek onu gizli bir pişmanlıkla iğnelemek ve onu saadet ânında sıkıntıyla atmaya zorlamak, onunla birlikte kürsüye doğru giderken, kara buklelerine taktığın narin çiçeklerden birini olsun ezmek... ah, hiçbir zaman hiçbir zaman! Senin göğün açık olacak, senin tatlı gülüşün ışıklı ve berrak olaca, o öteki, yalnız, minnettar kalbe sunduğun saadet ve mutluluk ânı için kutsanmış olacaksın!
Sayfa 94Kitabı okudu
Gün biter gülüşün kalır bende
anılar gibi sürüklenir bulutlar
Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır
yarım kalan bir şiir belki de
Aykırı anlamlar arayıp durma
güz biter sular köpürür de
kapanmaz gülüşünün açtığı yara
uçurum olur cellat olur her gece
O kadar güzel ve tabii bir oturuşun, öyle harikulade bir gülüşün var ki seni derhal kollarımın arasına almak arzusunda kapıldım.
Sayfa 37Kitabı okudu
Ellerin âb-ı hayat; gülüşün yâr, sesin yâr
Rüzgâr mıdır, yağmur mu, dumanlı bakışların
"Hoşmuş."
"Ne?"
"Gerçek gülüşün."
Yine bir efkâr gibi çöktü bu akşam
Hani nerde o yüzün, gülüşün nerde
Yine yandı bu kalbim dağlar misali
Ne kadar çok Yahudi katletseniz de, disiplin ve düzen konusunda ne kadar ısrar etseniz de, etrafta, sizin yüce planınızı kirletecek bu insan artığından kalıyordu. Milan Kundera Gülüşün ve Unutuşun Kitabı'nda şöyle der: “Ölümün iki yüzü vardır. Biri yok oluş; diğeri de geride kalan korkutucu varlık, yani ceset.” Ölüm hem varlığın yok oluşu, hem de onun artığıdır. Ölüm hem varlığın yok oluşu, hem de onun artığıdır. Olağanüstü bir şekilde anlamlı ama boş bir sayfa kadar da anlamsız...
Gün biter gülüşün kalır bende
kapanmaz gülüşünün açtığı yara
uçurum olur cellat olur her gece
..
bir de gülüşün eklenir kimliğime
Gülüşün geçiyor içimden
Çatıyı yalayan alev gibi.
Sayfa 133Kitabı okudu
“ Gün biter gülüşün kalır bende anılar gibi sürüklenir bulutlar
Ömrümüz ayrılıklar toplamıdır yarına kalan bir şiir belki de…”
Yüzün de olmasaydı
Dünyayı yumuşatan o yaz bulutu gülüşün Günlerim neye benzerdi, ya ömrüm?
Hangi çağın gelişidir bilmem, gülüşün...
Vecsiz kimi görünməkdən bezmişəm,
Neçə dərdə səbir etmişəm, dözmüşəm.
Daha səndən ümidimi üzmüşəm.
Səndən sonra olan oldu, bilmədin.
Səndə qalıb ürəyimin yarısı,
Dərdlərimə dərman olmur ayrısı.
Səndən mənə bu həsrətin acısı
Xatirətək qalan, oldu bilmədin.
Hanı məni məndən alan gülüşün?
Bilməzdim ki, dolaşıqdır hər işin.
El içində sənin vaxtsız gedişin
Məni gözdən salan oldu, bilmədin.
Sayfa 60Kitabı okudu
