Bir deprem oldu...
Bütün alışılmış ve kabullenilmiş dünya düzenlerini yıktı geçti...
Bir deprem oldu...
Küsmenin, kızmanın kırılmanın ne kadar anlamsız olduğunu adeta omuzlarımızdan tutup "Kendine gel hayat çok kısa" diye sarsarak bize yeniden anlattı.
En sevdiğimiz insanların, en sevdiğimiz eşyaların, en sevdiğimiz yemeklerin, en sevdiğimiz mekanların aslında saniyeler ile nasıl kaybedeceğimizi yeniden kulaklarımıza fısıldadı.
Bir deprem oldu...
Bizim olduğunu iddia ettiğimiz bedenimize bile malik olmadığımızı, mülkün sadece Allah'a ait olduğunu yeniden haykırdı.
BU KADARIZ İŞTE...
Gücümüzün yettiği yer bu kadar. Kaf dağına kadar uzanır zannettiğimiz burnumuzun büyüklüğü de bu kadar...
Rabbim ibret alanlardan, geri kalan ömrünü rızasına uygun yaşayan kullarından eylesin bizleri. Amin...
Başımın Babası'na
Babam…
Bu sana ilk yazışım, işci ellerini saçlarıma sürdüğün ilk andan başlamak üzere içimi saran bu dünya saadeti, şimdi de parmak uçlarımın titreyen heyecanını kirlenmiş diger bütün kalp çarpıntılarımdan ayıklar gibi…
Şimdi içeride uyuyorsun, belki sabah nöbete geç kalmasın diye saati kısa aralıklarla uyanıp,süzüyorsun… Merve’nin okulu için