Kalbim kaldı
Kitapta bir sohbetten kısa alıntı.Resmen kalbim sızladı,hissetmiş gibi
-Tepedeki ormanı kesen şirket,altın çıkaracakmış, hem de siyanür denilen zehirle. Bu meret suyumuza karışıp hepimizi kanser edecekmiş.
-Buraların kendisi zaten altın,havası suyu altın.
-Dağları delmeye ne lüzum var?
-Geçen kış dağdan inen sel var ya, hiç görülmüş müydü böyle bir şey?
-Ağaçları kesti vicdansızlar,su gürrr diye akıveriyor aşağıya.
gerisini zaman halleder
Pessoa şey diyor ya hani kitabında "Kuvvetli bir inanç ve yeterli isteğin üstesinden gelemeyeceği hiçbir şey yok." Ben hem bütün gücümle inanıyorum sana hem de bütün kalbimle istiyorum. Sen de aynı şeyleri düşünüyorsan, gerisini zaman halleder hiç merak etme ...
Japonlar neden tüfekleri terketti?
Ülkede samurai denen bir savaşçı sınıfı bulunuyordu, onlar için kılıç hem bir sınıf simgesiydi hem de sanat yapıtı (ve alt sınıflara boyun eğdirme aracı). Japon savaşları daha önceleri kılıçlı samurailer arasında teke tek çarpışmalar gerektiriyordu, samurailer er meydanına çıkar, törensel konuşmalar yapar, daha sonra zarafetle dövüşmekten gurur duyarlardı. Bu tür davranışlar hiç zarafeti falan düşünmeden tüfeklerin tetiğini çeken köylülerin önünde öldürücü olmaya başladı. Ayrıca tüfekler yabancıların icadıydı, 1600'den sonra Japonya'da yabancı olan her şey gibi hor görülmeye başlandı. Samurailerin denetimindeki yönetim tüfek üretimini birkaç kentle sınırlayarak işe başladı, sonra tüfek üretebilmek için hükümetten izin alma koşulunu getirdi, daha sonra yalnızca hükümet için tüfek üretecek olanlara üretim izni verdi, en sonunda da hükümetin tüfek siparişlerini azalttı, böylece Japonya neredeyse yeniden işler halde tüfeğin görülmediği bir ülke haline geldi.
1853'te diken diken toplarla dolu Amerika Birleşik Devletleri gemileriyle Kumandan Perry'nin ziyareti Japonları tüfek üretimine yeniden başlamalarının gerektiğine inandırıncaya kadar sürdü.
"Hepimizinki günübirlik hayatlar; hatırlayanın, hatırlanandan farkı yok. Hepsi geçici. Hem anılar hem de onların nesnesi. Her şeyi unutmuş olacağın günler kapıda, her şeyin seni unutacağı günler yakın. Bil ki çok geçmeden hiç kimse ve hiçbir yerde olacaksın.'
Sayfa 184 - Marcus Aurelius- Düşünceler kitabındanKitabı okudu
Günaydın dedim ama günaydın olmadı
Bugun bir minik kız daha melek oldu.
Hem de cani varlıklar yuzunden.
Bugun 23 nisan ve hiç tadı kalmadı.
Bir anda hüzün bağladı dört köseyi.
İnsanlardan nefret ediyorum artık...
Altıncı Bürhan (Altıncı delil,hüccet)
Gel, bu geniş ovaya çıkacağız.
İşte o ova içinde yüksek bir dağ var. Üstüne çıkacağız, tâ bütün etrafı görülsün. Hem her şeyi yakınlaştıracak güzel dürbünleri de beraber alacağız. Çünkü bu acib memlekette, acib işler oluyor. Her saatte hiç aklımıza gelmeyen işler oluyor. İşte bak, bu dağlar ve ovalar ve şehirler birden değişiyor. Hem nasıl
